Reşvan aşiretinin 17. ve 18. yüzyıllardaki tarihi, sadece Osmanlı merkezi idaresiyle olan gergin ilişkisiyle (Bölüm 5 ve 6) değil, aynı zamanda aynı coğrafyayı paylaşan diğer göçebe gruplarla, özellikle Türkmen kabileleriyle yaşadığı şiddetli rekabetle de belirlenmiştir. Bu çatışmaların temel kaynağı, yaşam döngüsü için hayati önem taşıyan kaynakların kontrolüydü.

Johann Ludwig Burckhardt'ın Tanıklığı
Bu dönemdeki aşiretler arası ilişkileri belgeleyen en önemli Avrupalı seyyahlardan biri Johann Ludwig Burckhardt'tır (1784–1817). Burckhardt, Orta Doğu ve Yakın Doğu'daki seyahatleri sırasında yaptığı gözlemlerde, Reşvanların bölgedeki diğer kabilelerle olan etkileşimini kaydetmiştir:
"Johann Ludwig Burckhardt'a göre, Reşvanlar sık sık yakınlardaki Türkmen kabileleriyle çatışma halindeydi."
Bu tanıklık, çatışmanın münferit olaylardan ziyade, uzun soluklu ve yapısal bir gerilimin sonucu olduğunu göstermektedir.

Çatışmanın Kaynakları: Hayati Kaynaklara Erişim
Göçebe yaşam tarzını sürdüren Reşvan ve Türkmen kabileleri arasındaki rekabetin temelinde, hayvancılığa dayalı ekonomi yatmaktaydı. Çatışmaların ana nedenleri şunlardır:
Otlak ve Yaylak Alanları: En önemli gerilim kaynağı, koyun ve keçi sürüleri için hayati olan otlak ve yaylak alanlarının (yazlık ve kışlık meralar) sınırlı olmasıydı. Hangi aşiretin nerede yaylayacağı veya kışlayacağı, sürekli bir mücadele konusuydu. Reşvan'ın geniş coğrafi hareketliliği, onları birçok farklı Türkmen aşiretiyle komşu yapıyordu.
Su Kaynaklarının Kontrolü: Yaz aylarında su kaynaklarının azalmasıyla birlikte, nehir kenarları ve pınarlar stratejik öneme sahipti. Suyun kontrolü, sürünün hayatta kalması anlamına geldiğinden, bu bölgeler sıkça çatışma alanı haline gelirdi.
Göç Yolları ve Güvenlik: Aşiretlerin kışlaklarından yaylaklarına veya tam tersi yönde yaptıkları mevsimlik göçler sırasında kullandıkları ana yolların ve geçitlerin güvenliği ve kontrolü de çatışma nedeniydi. Bir aşiretin göç yolunu kesmek, hem ekonomik hem de askerî bir üstünlük anlamına geliyordu.

Sınırların Belirlenmesi ve Aşiret Gücü
Bu çatışmalar, sadece birer asayiş sorunu değil, aynı zamanda bölgesel gücü ve sınırları belirleyen mekanizmalardı:
Askerî Güç Gösterisi: Sık yaşanan çatışmalar, Reşvan aşiretinin askerî gücünü ve direncini koruma yeteneğini zorunlu kılıyordu. Kâtip Çelebi'nin (Bölüm 5) aşireti "isyancı" olarak nitelendirmesi de, onların savaşçı yapılarının bir yansımasıydı.
Osmanlı İdaresinin Rolü: Osmanlı Devleti, genellikle bu iki göçebe grubu (Kürt ve Türkmen) birbirine karşı dengelemeye çalışıyordu. Bazen bir tarafı destekleyerek diğerini cezalandırır, bazen de her ikisini de vergiye bağlayarak kontrol altında tutmaya çalışırdı. Ancak bu kabileler arası çatışmalar, merkezî otoritenin taşradaki gücünün zayıfladığı dönemlerde iyice kızışırdı.

Sosyo-Politik Dinamikler
Reşvan ve Türkmen kabileleri arasındaki bu sürekli rekabet, Güneydoğu Anadolu ve Kuzey Suriye'nin demografik yapısını derinlemesine şekillendirmiştir. Bu çatışmalar, kabilelerin yerleşim yerlerinin değişmesine, bazı kolların yerleşik hayata geçmesine veya daha güvenli iç bölgelere (örneğin Orta Anadolu'ya) göç etmesine zemin hazırlamıştır.
Bu mücadeleler, Reşvan aşiretinin tarihindeki dayanıklılığı ve örgütlü yapısını koruma yeteneğini göstermesi açısından kritik öneme sahiptir. Aşiret, sadece devlete karşı değil, aynı zamanda çevresindeki güçlü rakip gruplara karşı da varlığını sürdürmek zorundaydı.