*Kaybetmekten korkmuyorum artık kaybedecek bir şey kalmadı
O kadar umutlarımı kırdılar ki umut edecek gücüm kalmadı.


Üstümde taşıyorum kefenimi
Sığınmış bütün acılar kalbime
Öyle bir canıma batmış ki
Örtüyor soluğunu üzerime

Uyumak için son geceyi
Uzanmışım çamura
İçimde birkaç sıradağ
Uçuyor aklın rengi bile

Kainat içimde
Ne bitti ne başlıyor
Ay tutuldu güneş tutuldu
Yorgunum ölesiye
Sık sık kesiliyor gün ışığı
Sürüyor kar fırtınası içimde
Yayılıyor ayaklarıma, kollarıma
Benden ne kaldı ki geriye

Unuttum
Güneşin doğuşunu batışını
Sevmeyi unuttum
Unuttum artık gökyüzüne bakmayı
Gülmeyi unuttum.
Toprağa saçımdan tel düştü.

Giriyoruz kara soğuk bir mevsime
Bütün saatler gözyaşını gösteriyor
Haddini aşan imkansız karanlıklarım
Sürekli kendini tutuşturuyor.

Yediğim ekmek giydiğim gömlek
Sıkıyor canımı
Yemediğim tekme kalmadı,
Okumadığım kitap.
Etimdeki kıymık,acıtıyor canımı

Unutmadım tükürdüğüm kanları
Dünyanın ne sarhoşluğu biter ne yalanı
Bitmez hüzün
Hıçkırık
İhanet bitmez...
ALLAH rızası olmadıkça hayat
Yaşamaya değmez

Gökyüzüne bıraktım sevmeyi
Mutluluğu denize ,umutları çöllere
Fırlattım denize kaptanın seyir defterini

Gece oldu salâlar verildi
Taşımıyor ayaklarım artık yüreğimi
Çeker giderim dinlemem
Çağırsın yeter ki…