Adımlarım, toprakla kurduğum kadim bir anlaşma.
Her bir ayak sesim, sessizliğe bırakılmış bir yankı.
Yürüdükçe, arkamda bıraktığım izler,
Geçmişimin ve geleceğimin,
Birbirine karışan notaları gibi uzayıp gider.
Kaldırım taşları, tarihin binlerce yıllık piyanosudur;
Ben, üzerinde doğaçlama yapan bir parmak.
Bazen hızlı, bazen tereddütlü, bazen de ritmik bir vals.
Ama her zaman, bir tekrar ve dönüş mevcuttur.
Attığım her adım, bir öncekini anımsatır,
Ve bir sonrakini hazırlar.
Bu, bedenimin ve ruhumun birbirine uyumudur.
Ayaklarım dünyayı hissederken, zihnim gökyüzünü tarar.
Aşağı ve yukarı, somut ve soyut,
İki zıt kutbun o sessiz, mükemmel işbirliği.
Birbirini destekleyen, birbirini yadsımayan.
Yürüyüşüm, kendi iç ahengimin dışa vurumu.
Ne zaman ki adımlarım ağırlaşır, biliyorum, ruhum yorgun.
Ne zaman ki ayaklarım yerden kesilirmişçesine hafiftir,
O an anlıyorum, düşüncelerim özgürlüğe kavuşmuş.
Yankı, gerçeğimin sesi,
Beni çağıran, beni kendine getiren.
Bu basit eylemdeki derinlik:
Adımın atıldığı an ile,
Uzayda kaybolan sesi arasındaki o anlık boşluk.
İşte o boşlukta yakalarım ben,
Evrenin ve insanın kusursuz armonisini.