Hüzün, bir misafir gibi gelmez.
O, ev sahibidir.
Sana bir köşe gösterir ve der ki:
"Otur. Uzun kalacağım."
Bu ağırlık;
omuzlarımdaki değil,
sesimdeki bir yorgunluk.
Bağırmayı denedim,
ama çığlığım boğazımın
tam ortasında takılı kaldı.
Sessizliğe dönüştü.
Kaybettiğin şey için ağlamak kolaydır.
Ama hüzün,
ne kaybettiğini bile bilmemektir.
Sadece, bir şeyin eksik olduğunu
derinlemesine,
sana durmadan fısıldayan
o monoton sestir.
Ve en büyük direnişim,
bir noktada tükendi.
Şimdi buradayım.
Kollarım yanımda.
Gözyaşlarım kuru.
Kabulleniş;
bu yorgunluğa teslim olmak değil.
O, yorgunluğun da
hayatın armonisinin bir parçası olduğunu
anlamaktır.
Siyah bir notanın,
beyaz notalar kadar
gerekli olduğunu bilmek.
Hüzün, şimdi sadece bir gölge.
Oturuyor.
Ve ben de oturuyorum.
Sessiz,
ve nihayet dürüst.