Affetmek,
bir telefon açmak değildi.
Yüksek sesle "Seni affettim"
diye bağırmak hiç değildi.
O, daha çok,
içerideki savaşın bitmesiydi.
Uzun süre taşıdım o öfkeyi.
Bir davul gibi sürekli vuruyordu
göğüs kafesime.
Gürültülü, yorucu ve sağır ediciydi.
Beni, o gürültüye hapsetti.
Sonra yoruldum.
Tüm o bağırışların,
tüm o intikam senaryolarının
ne kadar boş olduğunu gördüm.
Ve vazgeçtim.
Affediş,
dışarıya yönelik bir jest değil.
O, zihnimdeki o gürültülü davulu
yavaşça susturmamdı.
Bir sükûnet yayıldı.
Kabulleniş;
başkalarının hatalarını değil,
benim bu öfkeyi taşıma zorunluluğumu
affetmekti.
O yükü omzumdan atarken,
duyulan o derin, sessiz rahatlama.
Şimdi burada, sükûnet içinde oturuyorum.
O kişi bilmiyor, duymuyor.
Ama bu önemli değil.
Çünkü bu armoni,
onun için değil,
benim kendim için
bulduğum bir sestir.
Suskun, ama kurtarıcı.