Gözlerim, bir ressamın paleti gibi karışık,
Her sabah yeniden doğan ışıkla boyanır.
Mavi, gökyüzünün sonsuz yalnızlığını fısıldar;
Yeşil, toprağın derin sabrını mırıldanır.
Ama bu renkler, sadece birer görüntü değil,
Aynı zamanda derin bir tınıdır kulağıma.
Bir kırmızı elmanın canlılığı, keskin bir viyolonsel sesi gibi fırlatır kendini,
Sarı, neşeli bir flütün tiz kahkahasıyla dans eder.
Ve hepsinin arasında, gri:
O, tüm seslerin yavaşça dinlendiği,
Mükemmel bir denge noktasıdır.
Ne çok ne az, ne yüksek ne alçak.
Hayat dediğin, bu renklerin birbiriyle didişmeden,
Birbirinin önüne geçmeye çalışmadan,
Kendi yerini bilerek, usulca var olduğu bir tablodur.
Her bir ton, diğerini tamamlar,
Yoğunluğu azaltır ya da artırır;
Böylece oluşur,
Görünürde kaotik, özünde ise düzenli olan bu doğal armoni.
Ruhum, bu tabloya dalar ve anlar;
Kendi içinde taşıdığı zıtlıkların,
Coşkunun ve hüznün,
Gecenin ve gündüzün,
Birbirine düşman değil,
Bir bütünün ayrılmaz notaları olduğunu.
Her parçası, diğerini anlamlı kılan bir yankı.
Renklerin tınısında, hayatın sonsuz ahengi saklı.