Dudaklarımız mühürlü kaldığında,
çünkü kelimeler yetersizdi ya da çok fazlaydı,
seninle konuşmaya devam ettik.
Sessizliğin kendi diliyle.
Senin bakışların,
sıradan bir göz teması değil.
Onlar, benim okumayı
en çok sevdiğim kütüphane.
Her bir kırışıklık,
her bir parlaklık,
derin bir cilt gibi.
Orada,
duymaktan korktuğum
tüm o gerçekleri buldum.
Bana anlatmadığın endişeleri,
dünyaya göstermediğin
o küçük, gizli neşeyi.
Bana uzun uzun baktığın anlar,
birbirimize en dürüst olduğumuz zamanlardı.
O an, yalan söyleyemezdik.
Ruhun camı açıktı.
O sessizlikte,
sen bana tüm geçmişini anlattın.
Ben de sana,
tüm geleceğimi sundum.
Hiçbir ses çıkarmadan.
Bakışlardaki armoni,
yazılmış her şiirden daha güçlüdür.
Çünkü o,
iki kalbin
aynı anda aynı sırrı
paylaşmasıdır.
En derin, en sessiz ittifak.