Seninle karşılaştığım an,
bir film sahnesi değildi;
tüm filmin durduğu andı.
Çevremizdeki her şey,
yüksek bir sesle akıp giderken,
biz, bir akvaryumun içinde kaldık.
Gürültünün titreşimleri bize ulaşmıyor.
Sanki birisi,
zamanın kum saatini ters çevirdi.
O sessizlik,
iki insanın arasında duran
bir duvar değildi;
tam tersi,
geleceğin seslerini
duymamızı sağlayan
akustik bir oda idi.
Sözsüz bir anlaşma yapıldı orada.
Kirpiklerinin titreşimi,
kalbimin onaylayan vuruşu oldu.
Gözlerin, bana sordu: "Şimdi mi?"
Ve benim sessizliğim cevapladı: "Evet."
Büyük aşklar,
davulla, zurnayla başlamaz.
Büyük aşklar,
tüm seslerin kesildiği o minicik
kader anında başlar.
İki ruhun,
sadece birbirini duyduğu
o sonsuz armoni ile.
O ilk bakışın sessizliği,
şimdiye dek duyduğum
en kalabalık şarkıydı.