Her şeyin bittiği yerde başlar boşluk,
Bir kağıdın bembeyaz yüzü,
Konuşmanın ardından gelen o uzun ara,
Nefesin verildiği an ile, tekrar alındığı an arasındaki o hiçlik.
Sanırlar ki, boşluk bir eksiklik, bir yokluk.
Oysa ki o, en büyük doluluktur.
Bir şarkıdaki suskunluk, notaların anlamını artırır.
Bir heykeldeki aralık, eserin nefes almasını sağlar.
Boşluk, yalnızca potansiyeldir,
Henüz yazılmamış şiirin coşkun gücü,
Henüz söylenmemiş sözün o tertêtemiz enerjisi.
İçimdeki o koca, dipsiz boşluk,
Endişenin ve telaşın süzülüp gittiği yerdir.
Geriye kalan, yalnızca saf bir varoluş hissi.
Ne dünü düşünme telaşı, ne yarını kurgulama zorunluluğu.
Sadece şimdi.
Bu boşluğu kucakladığımda,
Kendi içimde yeni bir orkestra kurarım.
Enstrümanlar: sessizlik, kabulleniş, sakinlik.
Ve çıkan melodi, tüm gürültüden daha güçlü,
Tüm sözlerden daha anlamlıdır.
Çünkü bu, gerçek benliğin sesi.
Boşluğun doluluğu, tüm çelişkilerin çözüldüğü yer.
Her şeyin olması gerektiği gibi,
Kendi doğal akışında ve formunda var olduğu o yer.
İşte budur sessizliğin armonisi:
Varoluşun, yoklukla kurduğu mükemmel, dingin uyum.