Pir Sultan Abdal Romanı - 12. Bölüm
Sonsuz Nefes: Miras ve Ebediyet

I. Sönmeyen Ocak ve Yanan Tel
Pir Sultan Abdal’ın dar ağacında sırra karışmasının üzerinden aylar, hatta mevsimler geçmişti. Hızır Paşa, ne kadar uğraşsa da, ne Pir Sultan'ın bir izini bulabilmiş ne de halkın inancını kırabilmişti. Ozanın bedeni yoktu, ama ruhu Sivas'ın dağlarında, Banaz'ın vadilerinde bir yankı gibi dolaşıyordu.
Hızır Paşa, bu hezimetin acısıyla daha da sertleşti; baskıyı artırdı, Cem’leri yasakladı. Ama unuttuğu bir şey vardı: Pir Sultan'ın mirası, duvarlarla, yasaklarla çevrelenebilecek bir şey değildi. O, artık yoldaşı Hatice'nin gözlerinde, torunlarının dualarında ve en önemlisi, kızı Kızıl Deli’nin sazında yaşıyordu.
Kızıl Deli, babasının yarım kalan davasının ve deyişlerinin en güçlü taşıyıcısı oldu. Babasının sır oluşundan aldığı ilhamla, korkusuzca deyişleri ezberledi, saz çalmayı öğrendi. O, artık sadece Kızıl Deli değil, babasının ruhunu taşıyan Kadın Ozan'dı.
Her Cem’de, gizlice toplanan yoldaşlara, Pir Sultan’ın son nefesini, dar ağacında sır olduğu anı anlatan deyişleri okuyordu. Sesi, babasınınki kadar gür ve dokunaklıydı. Pir Sultan’ın ateşi sönmemiş, Kızıl Deli'nin elinde yeni bir ocağa dönüşmüştü.
II. Paşa’nın Gölgesi ve Kaderin Cilvesi
Hızır Paşa, makamında kalarak dışarıdan güçlü görünmeye devam etti, ancak içeride tükeniyordu. Halkın gözündeki korkunun yerini, alaycı bir kararlılık almıştı. Paşa’nın adı, tarihe sadece başarılı bir bürokrat olarak değil, "Pir Sultan’ı asamadı, zulmetti" diyen bir zalim olarak geçecekti.
Bir gece, Banaz’ın yakınlarından geçerken, Paşa atını durdurdu. Uzaktan, zayıf bir ışık süzülen bir köy evinden gelen aşık sesi duydu. Ses, genç, kadınsı ve yakıcıydı. Kızıl Deli’nin sesiydi. Ozan, babasının meşhur deyişini okuyordu:
"Şah’a giden yola canım kurban, / Hızır’ın yaktığı ateşe gül oldu gülüm."
Hızır Paşa, bu deyişi duyduğunda, yüzü kaskatı kesildi. O, Pir Sultan’ı fiziken yok etmek istemişti, ama başaramamıştı. Şimdi ise O’nun ruhu, genç bir kadının sesiyle, en yakınında dahi O’nunla alay ediyordu. Paşa, kılıcını çekti, ancak atını sürmekten başka bir şey yapamadı. O, yeryüzünün gücünü elinde tutuyordu, ama Pir Sultan Abdal, gönüllerin ebedi sultanıydı.
III. Ebedi Nefes
Yıllar geçti. Hızır Paşa, başka görevlere atandı, tarihin tozlu sayfalarında kayboldu. Ancak Pir Sultan Abdal, unutulmadı. Onun deyişleri, sadece Anadolu’nun dağlarında değil, yoksulluk, adaletsizlik ve zulüm nerede varsa orada okundu. O, her kış zorlanan köylünün sığınağı, her darağacında direnenin yoldaşı oldu.
Pir Sultan’ın sır oluşu, O’nun inancının, ölümden güçlü olduğunun sembolü haline geldi. O, bir mezar taşında yatmak yerine, sazın her telinde, âşığın her nefesinde, mazlumun her feryadında yaşamaya devam etti.
Roman, Pir Sultan’ın Banaz’daki ocağının küllerinin, her yeni baharda tekrar yeşeren otlara karıştığı bir manzara ile sona erer.
Pir Sultan Abdal adının, yüzyıllar sonra bile bir direniş yemini olarak anılması, O’nun sır olmasının en büyük mucizesiydi. Ozanın bedeni kaybolmuştu, ama geriye bıraktığı sonsuz nefes, Anadolu'nun ruhunda ebediyete kavuşmuştu.