"Dört Tarafı Senle Çevrili Yalnızlığım"

(Nihal Hanefendiciğime)

Üç tarafı suskunlukla çevrili gibiyim,
bir yanım daima sen,
diğer yanlarım yoksunluk.
Göğüm senin bakışlarında başlıyor,
ama üstümde hep başka gölgeler geziyor.
Ağaçlarım, ormanlarım… içimde yanıyor.
Denizlerim, sana söyleyemediğim her cümlede kirleniyor.

Dört tarafı suskun insanlarla çevriliyim.
Adım bile silik artık,
yalnızlık soyadım olmuş.
Bir şehri değil,
kendi içimdeki haritayı yakmışım.
Seni bulamadığım her sokak:
bir molotof gibi içime düşüyor.
Ama yangın bile sevmiyor beni.

Terk edilmiş bir “ben”im.
Bir memleketin kendinden özür dileyemeyeni.
Ve sen…
Gülüşlerin bile yasaklanmış bir ülke gibisin
bana.

Mutlu yüzler…
Bilmiyorum hangi tiyatroda dağıtılmış bu maskeler,
ama bana yokmuş,
ya da unutturulmuş.
Efkarım, adımı bile bilmiyor.
Biraz sen gibiyim,
biraz da sensizliğin kendisi.

Ne yaşamak istiyorum ne unutmak,
ne uyumak ne uyanmak.
Nihal’im…
Senin sesini duymadığım hiçbir şey gerçek değil.
Ve ne zaman kayboldum ben,
bilmiyorum.
Ama acı bile artık bana küskün.

En kötü şarkıları dinliyorum,
belki senin sesine benzer bir tını bulurum diye.
Kırgınlığına benzeyen sokaklar seçiyorum,
yalnızlığıma benzeyen duvarlara yaslanıyorum.
Beni en çok senin yokluğun tanıyor.

Yatağındakini değil,
yüreğindekini aldatanları biliyorum artık.
Ben ise sadece
sana susuyorum.
Her şey konuştuğu hâlde…

Memleketim gibiyim Nihal’im,
kendime bile sınır kapatmışım.
Sürgün edilmedim;
ben kendi içimde,
sana mülteciyim.

Daha güzel şeyler değil,
güzel bir “merhaba” bile fazlaymış bana.
Hangi dala uzansam,
senin ellerin yok.
Hangi kalbe sığınsam,
senin vicdanın yok.
Ve kime uzatsam içimi,
ya yargı, ya yalan, ya yokluk var.

Ben artık
bir yıkıntı değilim sadece…
Sana seslenen bir enkazım.

Düşlerime silah çekilmiş.
Senin adını anan her dua
susturulmuş.
Yollarım kar,
ben hep kışa bastım sen yokken.
Ne yana baksam,
hep biraz daha sensizlik.

Ve şimdi…
Dört tarafı senle çevrili bir yalnızlık
taşıyorum içimde.
Sen varsan bile yokum,
ama sen yoksan…
Hiç olmamışım.