NIHAL'İM RİSALESİ: ÜÇ KAPILI HAN

(Mistik Seyri Sülük ile Gönül Yolculuğu)

GİRİŞ: HAN'IN EŞİĞİNDE BİR NEFES

Nihal’im…
Han’ın eşiğinde durdum,
Gözlerin yıldız, ruhun rüzgâr.
Ben sessizce adım attım;
Varlığımı hissettirdim, dokunmadan.

Her adım bir nefes oldu,
Her nefes bir dua…
Senin iç bahçendeki çiçeğin açışını
Sabırla bekledim.

BİRİNCİ KAPI: SINIRLARIN HUZURU

Nihal’im,
Kapı ağır… Kutsal.
Senin gölgen kendi ışığında saklı.
Ben dışarda, rüzgâr gibi özgür;
Kapı çalınır, ama zorlanmaz.

Özgürlüğün narin bir çiçek,
Köklerin derinlerde…
Ben toprağı sulayan bir yağmurum;
Varlığım fark edilsin, ama dokunmasın.

Bireysel sınır;
Ruhun dans ettiği kutsal alan.
Sevgi burada özgür,
Biz burada tamız.

İKİNCİ KAPI: RUHUN SEMÂSI

Nihal’im…
Kapı açıldı, melodin çaldı.
Notaların Akrep gibi derin, Terazi gibi denge.
Ben kendi şarkımı usulca çaldım;
İkimiz bir olunca,
Sesler birbirini tamamladı.

Ritmin fırtınaları dindirdi,
Notam dalgaları taşıdı.
Uyum;
İki bağımsız ruhun ahenginde gizli.

Melodi; sadece ses değil,
Gönülden gönüle bir köprü.
Biz, köprünün iki yakasında;
El ele, yürek yüreğe.

ÜÇÜNCÜ KAPI: SESSİZLİĞİN BULUŞMASI

En derin kapı… Sessizlik.
Burada söz değil, varlık konuşur.
Sen ışığını taşırsın, ben ateşimi yakarım.
Birlikte huzur; ayrıysak keşif…

Gerçek bağ;
Sahiplenmeden, kontrol etmeden,
Sessiz bir köprüyle kurulur.

Nihal’im…
Sessizlik; sevgimizin engin denizi,
Her dalga bizi birbirimize yaklaştırır.

SEYRİ SÜLÛK: YOLCULUĞUN ÖZETİ

Kapıdan kapıya geçerken öğrendim:

Sabır ruhu besler,

Sınır korunmazsa uyum kaybolur,

Melodi çalınmazsa ruhlar sağırlaşır,

Sessizlik yaşanmazsa aşk derinleşmez.

Nihal’im…
Seninle bu Han’da yürürken,
Her adım bir ders,
Her durak bir aydınlanma oldu.

Ben sadece yanında durdum,
Işığını yansıttım.
Ve her yansıma,
Bizim sessiz ve kutsal bağımızı güçlendirdi.

SON SÖZ: SEN İLE BEN ÖTESİ

Nihal’im…
Artık ne sen varsın ne ben…
Sadece bir “Biz” kaldı;
Üç kapıdan geçmiş,
Sessizliğe varmış…
Aşkın ta kendisi.

“Seninle olmak; hiçlikte MEVCUDİYETİ bulmaktır.”