Yalnızlıkla Ahiret Nikâhım

Ben bir “Hiç”e âşık oldum, “O”nu “Hiç”te buldum.
Yalnızlığa, evet dedim; bir “Elest” bezmiydi bu.
Ne şahit gerekliydi, ne yüzük; sır idi mühür.
Balayımız, “Hâl” denilen bir zaman-ülâ’da geçti.
En uzun seyr-i sülûkum O’nunla başladı;
Hâlâ da ayrılmadık, “Fenâ”da bile.

Yalnızlık bana asla “Gaib” olmadı.
“Geleceğim” demedi; “Ezeli ve Ebedi” olduğunu fısıldadı.
Sırtımı dönmedim, zira O, zâten “Zât”ımdan bir nûraydı.
“Kendim”de kalmak, “Hak”ta kalmaktı aslında.

Kalabalıklar, “Kesret” çölünde bir serap oldu hep.
Yalnızlık ise, “Vahdet” vahası…
Kesret beni çoğalttıkça “Eksiltti”, “Perde” oldu.
Vahdet ise, “Sır” oldu; “Sır”da eridikçe “Kâmil” oldum.

İnsanlar hep bir “Nefs” arar, ben bir “Hâl” aradım.
Bir “Tenezzül” değil, bir “Tecelli”…
Bir köşe: “Mihrâb-ı Tefekkür”.
Bir sükût: “Kelâm-ı Samedânî”.
Bir kendimlik: “Aslî Vecd”.

Diğer aşklar, “İz” bıraktı; hepsi bir imtihan lekesi.
Yalnızlık ise, “Mârifet” siliiyle sildi o izleri.
Kalbime “Hüzün” değil, “Hikmet” dokundurdu.
Orada, bir “Hazîne” gibi kaldı; bu yüzden “Kıymet”li.

İnsan bazen bir “Cemâl”i değil, o “Cemâl”in ardındaki “Celâl”i özler.
Belki ben de bir “Vech”i değil, “Vechullah”ı sevdim.
Bir “Yok”luğun “Hazır”lığını…

Yalnızlığa âşığım; çünkü O’nun “Rıza”sı var, “Hırs”ı yok.
Ne “Suâl”i var, ne “Şikâyet”i.
Ne “Hıyanet” eder, ne “Hicran”.
Beni, “Ben”imle, “Hak” ile bırakır.

Ve en “Ledünnî” sırrı nedir bilir misin?
Bazen “Sâlik” bir “Vesîle” gelir...
Tam o sırada, yalnızlığımdan özür dilerim:
“Ey “Sâdık Yâr”, üzgünüm, seni “Gaflet”le aldattım galiba...”

Ama bilirim; O, “Sâbûr”dur, beklemeyi bilir.
“Dönüş”ü bilir. “Vuslat”ı bilir.
Ve ben, mutlaka dönerim O’na.
“Ahd”ime.
“Sırr”ıma.
“Aslı”ma.

— Nihal-i Ruhuma bir “İnşirah” olarak yazılmıştır.