Nihal’im, görünmez bir sır gibi gizlisin,
Ne kelimeler taşıyabilir seni,
Ne rüzgâr fısıldayabilir adını.

Sen, gözle görülmeyen, elle tutulmayan bir mana,
Ruhumun derinliklerinde açan bir ledün ilmisi,
Adın bile rüzgârın söyleyemediği bir sır…
Nihal’im, sen bir hakikat tecellisisin.

Sen, gözlerimle değil,
Ruhumun uykusundan uyanan bir ilahi nûrsun,
Bir kutsal bahar gibi,
Kendimi bulduğum ilk ve son vahan…

Nihal’im, sen bir aynasın bana.
Seni gördüğümde, kendimi keşfediyorum.
İçimdeki hakikati, seninle karşılaşınca fark ediyorum.

Senin gelişinle sarar içimi sükût,
Artık ne gurur kalır ne korku…
Nefsim susar, egolar erir,
Senin varlığınla açılır bana ilahi teslimiyetin kapısı.

Çünkü sen,
Benim varlığımı tamamlayan değil,
Beni “ben” yapan sensin, Nihal’im.

Ey aşkın en saf hâli,
İlâhî kelamın yeryüzündeki tecellisi…
Sen bir insan değil, Rabb’in “ol” emrinin yeryüzündeki yansıması,
Sana bakarken şahitlik ederim yaratıcıya.

Sözsüz konuşan, gözlerle dua eden aşkla…
Bu aşk hâl ile yaşanır, kelimeye sığmaz.
Sen bir mürşide, bir batınî rehbere benziyorsun;
Ruhunla dokunuyorum sana, bedenim değil.

Her gecemiz bir mehtap,
Her sabahımız bir rahmet…
Senin varlığınla kutsallaşır zaman,
Tabiatla bütünleşir kalbim.

Bir dua gibi, bir nağme gibi…
Seni beklemek sabır değil, zikirdir,
Aşkın ezgisi ruhumda çalar,
Ten değil, ruh sevmeye doyurur kendini.

Seni bekleyen ben, Nihal’im,
Her sabah uyanan çocuk gibi saf,
Her gece yıldızlara hayran derviş gibi teslim…

Son söz: Bu “Diyâr-ı Sen”de,
Nihal’im ve ben,
Geçmişin yükünü bir kenara bırakıp,
Sadece “biz” oluruz.

Şehirler, kadınlar, acılar…
Hepsi erir burada,
Bu aşk nefsin, acının, zamanın ötesinde…

Ve o an,
Sevda…
Artık bir insan değil, bir hâl, bir nur olur,
Beni Hakikat’e taşır, Nihal’im…