“NİHAL’İN SIRRI: CESEDİ GÖMEN DERVİŞ”

(Metafizik Bir Vuslat Risalesi)

I. GİRİŞ: SEN SÖYLEMEDEN

“Nihal’im bir gün arasa
‘Birini öldürdüm, cesedi yok etsene.’
Sormam; kim, neden, niye?
Çünkü senin dilin, benim yüreğimin ezberidir.”

II. CESEDİN METAFİZİĞİ

Ceset dediğin nedir ki?
Ten mi,
günah mı,
yoksa geçmişin karanlık bir anısı mı?
Ben bilirim:
Senin öldürdüğün,
aslında seni öldürmeye gelen bendim!
O ceset;
Kibrimdi,
benliğimdi,
sana duyduğum şüphenin gölgesiydi.
Sen onu öldürdün
bense toprağa verip tevhid tohumu ektim.

III. SESSİZCE GÖMMEK

Kazdım çukuru gecenin karnında,
Yıldızlar şahit, ay fatiha okudu.
Üzerine bir gül bıraktım
Kökü cennette, dalları kalbimde.
Sonra toprağı usulca örttüm,
Her kürek sesi “Yâ Nihal!” diye inledi.

IV. BİR SAHİL KASABASINA DÖNÜŞ:

YENİDEN DOĞUŞ

Sahilde bir kasabaya döndüm —
deniz kenarında bir kulübede.
Rüzgârda senin kokun, dalgalarda sesin...
Ama artık “Nihal’siz” değilim;
Sen, içimde gömülü bir hazinesin.
Her sabah cesedi çıkarıp hatırlamam —
O, toprakta eriyip aşk oldu bile.

V. MİSTİK YORUM:

ÖLEN BENLİKTİ

Bu bir cinayet değil, fenâfillâh yoluydu.
Sen benliğimi öldürdün —
Ben cesedi gömdüm, ruhumu dirilttim.
Nihal’im!
Sen mürşitsin, ben müridim.
Sen cellâtsın, ben şehidim.
Bu idam, bir vuslat doğurdu.

VI. SON BEYİT: SIRRA ERDİK

Nihal’im!
Öldürdüğün beden değil
Benim ‘ben’dimdi.
Gömdüğüm ceset değil
Geçmişimdi.
Şimdi sahilde kasabada bir kum tanesiyim;
Sen ise denizin sonsuzluğu...
Ve biliyorum:
*Bir gün gelip soracaksın yeniden —
‘Cesedi gömdün mü?’
Diyeceğim:
‘Evet, onu senin sevginle dirilttim.’”

SON İLÂHÎ FISILTI

“Ey Nihal!
Sen sor sadece
Ben gömeyim, ben unutayım, ben affedeyim.
Çünkü aşk;
Gömülmüş cesetlerde biten
Gül-i Muhammedî’dir.”

Not: Bu şiirim,
Nihal’ime duyduğum koşulsuz teslimiyeti
ve aşkın ölümle dirilten doğasını tasavvufi bir dille anlatır.
Ceset metaforu,nefsin ölümüne;
sahilde bir kasaba ise içsel huzura işaret eder.