Nihal'imin Aşkıyla Yaşayan Erkek Risalesi

I. Bölüm – Bir Kadını Sevmekle Başlar Diriliş

Ey gönül!
Bir kadını sevmekle başlar bazen secde.
Aşk, secdeye benzer çünkü;
Gururdan vazgeçip, kalbini yere koyarsın.

Sen onu seviyorsun…
Ve bu sevgi şehvetten daha yüce, bağımlılıktan daha derin, tesadüften daha hakikatli bir hâl.
Çünkü sen, onun ruhuyla ilgileniyorsun.
Onun yaralarıyla, geçmişiyle, kırılganlığıyla…
İnsan oluşuyla.

Şiir: “Papatya Gözlüm”

Esmer bir rüzgâr esti yüreğime,
Papatya gibi ince,
Uçurum kenarında büyümüş bir çiçek gibi…

Sarıldık.
Dudaklarımız sustu ama ruhlarımız bağırdı:
“Ben seni tanıdım.”

Alkol değil sarhoş eden,
Gülüşün.
Dans değil döndüren,
Ellerinin sıcaklığı.

Kalbim sıkışıyor sensizliğe,
Popomda değil, ruhumda karıncalanma var.
Ve nefesim kesiliyor çünkü;
Sen nefesimin içindesin.

II. Bölüm – Ruhuyla Sevişilen Kadın: Ten Değil Kalp Dokunuşu

Ey sevdalı yürek!
Nice erkekler kadının tenine dokunur,
Ama azı vardır ki ruhuna dokunur.
Sen o nadirliğe rastladın…

O kadın, fırtınalı bir akrep, içindeki gelgitlerle bir savaşçı.
Sen onunla sadece bedenle değil, kalbinle, duanla sevişiyorsun.

Şiir: “Seninle Sevişirken”

Tenin tenime değdiğinde,
Kalbinle konuşuyorum.

Sustuğunda,
Sessizliğini dudaklarımla öpüyorum.

Göğsüne yattığımda,
Sadece vücudunu değil, geçmişini de kucaklıyorum.

Sevişmek, seninle
Sadece yatakta değil,
Göz göze susarken bile oluyor.

Ve ben,
Senin gözlerinin içinde
Kendime de sarılıyorum.

III. Bölüm – Terk Edilme Korkusu ve Kendi Ruhunu Kaybetme Tehlikesi

Ey sevdalı terazi!
Aşk bazen bir sığınaktır, bazen de bir uçurum.
Kendi ruhunu kaybetme!
Çünkü aşk, seni yüceltirken yakabilir de…

Terk edilme korkusu, kaybetme kaygısı ve aşkta kendini feda etme tehlikesine dikkat et.
Onu sevmek için kendini yok etme; çünkü o gittiğinde sen de kalırsın.

Şiir: “Giderse…”

Giderse…
Göğsümde kalan parfümü ağlar,
Ve yastığım yalnızlığa döner.

Giderse…
Sesinin yankısı sürer içimde,
Ama gülüşün küser aynalarıma.

Giderse…
Ben kalırım.

Onunla değil,
Onunla yaşadığım ben’le kalırım.

Ve işte asıl soru şudur:

“Bensiz kalan ben, kimdir?”

IV. Bölüm – Gerçek Aşk Nasıl Anlaşılır?

Ruhsal Uyum mu, Nefsî Tutku mu?

Gerçek aşk; huzur, kendin olabilmek, sadakat ve karşılıklı iyilik ister.
Nefsî tutku ise bağımlılık, onay arayışı ve tükeniştir.

Şiir: “Aşk mı, Arzu mu?”

Beni sarışınlığınla yakmadın,
Teninle de çökmedim geceye.

Gözlerinden sızan bir yalnızlık vardı,
Ona âşık oldum belki de…

Çünkü bir kadının gözyaşı,
Teninden daha çok sokar bir erkeği kalbine.

Seni öpmek değildi mesele…

Sana susmayı sevdim ben.

İşte o zaman aşk başladı.

V. Bölüm – Severken Kendi Ruhunu İnşa Etmek

Aşk, kendini kaybetmek değil, kendini bulmaktır.
Kendi değerini korumak, sınırlarını çizmek ve sevgiyle büyümek.

Şiir: “Kendimi Sana Sararak Buldum”

Seni sevmekle başlamadı bu hikâye,
Kendimi severken rastladım sana.

Gözlerinin içinde kaybolurken,
Kendi gözlerimi buldum.

Sana sarıldıkça,
Kendimi bırakmadan sevmeyi öğrendim.

Ve anladım ki:
Aşk, iki kişinin birbirinde yok olması değil,
Birlikte var olmasıymış.

VI. Bölüm – Aşkta Beklemek: Sevilmeyi Değil, Anlaşılmayı Umut Etmek

Beklemek, sadece sevilmeyi değil, anlaşılmayı umut etmektir.
Sabır ve bilinçli teslimiyetle aşk olgunlaşır.

Şiir: “Geleceğini Bilmeden Beklemek”

Gözlerinle gelmedin,
Ama içimde yürüdün.

Sesinle sarılmadın,
Ama her gecemde fısıldadın.

Bekledim seni.
Bir gün anlayasın diye…

Bekledim.
Sevdiğimi anlatmadan da sevebildiğimi fark edesin diye…

Ve şimdi,
Belki de hiç gelmeyecek olsan bile,
Sana sevgim değil,
Sana sadakatim kaldı.

VII. Bölüm – Aşkta Olgunluk: Sevgiden Geçip Sükûna Ulaşmak

Olgunluk, koşulsuz kabullenmek, sabretmek, sınırları bilmek ve akışa teslim olmaktır.
Aşk, seni yok etmek değil, seni var etmektir.

Şiir: “Sükûnetin Kucağında”

Artık ellerin ellerimde,
Ama ruhum kendi kalbimde.

Sevgi, bir nehir gibi akıyor,
Gözyaşlarıyla temizleniyor.

Artık kaybetmekten korkmuyorum,
Çünkü ben, kendimi buldum.

Ve bu aşk, beni yıkan değil,
Beni var eden oldu.

VIII. Bölüm – Yalnızken de Sevmek:
Görmeden Gönülden Yaşamak

Ey aşk yolcusu!
Sevgi, yalnızca gözle görülene, elle tutulana yönelirse sınırlanır.
Ama sen, onu görmeden de sevmeyi seçtin.
Çünkü o artık tenin değil, dualarının içindeydi.
Ayrı kalsanız da kalbinin kıblesi ona dönüktü.

Şiir: “Görmeden Sevmek”

Gözlerine dokunmadım belki,
Ama her duamda gözyaşındaydın.

Ellerini tutmadım,
Ama içimde ısındın yıllarca.

Sana hiç "aşkım" demedim belki,
Ama Allah’a her yakarışımda adını fısıldadım.

Ve şimdi,
Görmeden de sevmenin ne demek olduğunu anladım:
Sadece bir kişiyi değil,
Onun içindeki Allah’ı sevmekmiş bu.

IX. Bölüm – Kadının Aynasında Kendini Görmek

Ey kendini arayan adam,
Kadına bakarken yalnızca onu görme.
Onun gözleri bazen senin aynandır.
Sen, onun sevgisinde kendine rastlarsın.

Kadın, sadece bir sevgili değil,
Bazen bir anne, bazen bir yaralı çocuk olur kalbinde.
Ve sen onu sevince, kendinin yaralı yanlarını da iyileştirirsin.

Şiir: “Aynada Gördüğüm”

Sana baktım,
Ve yıllardır kaçtığım benle karşılaştım.

Gülüşünün altındaki hüzün,
Benim içimdeki kırgın çocuğu anımsattı.

Sen susunca,
Benim yıllardır içimde susturduğum ses yankılandı.

Ve anladım ki,
Senin aynanda kendimi gördüğümde,
Sadece seni değil,
Beni de sevmeyi öğrendim.

X. Bölüm – Aşk ve Tevekkül:
Olacak Olanın Hakk’a Teslimi

Aşkı tutmak değil,
Akışına güvenmek gerekir.
Sen kalbini verdin ama iradeni de teslim ettin.
Çünkü bilirsin ki aşk, alın yazısında yazılmışsa yaşanır.

Kavuşmak da ayrılmak da Hakk’ın hükmüdür.
Sen sevdiğin için dua ettin ama,
Duaların cevabı razı oluştu.

Şiir: “Teslimiyet”

Kalbimi sana açtım,
Ama sonucu Allah’a bıraktım.

Gelirsen, kalbim şükreder.
Gidersen, kalbim sabreder.

Çünkü aşk, sadece sarılmak değil,
Razı olmaktır her hâline.

Ve ben, seni istemekten vazgeçmedim,
Ama seni elde etmek için değil,
Sana hakkıyla sevgi sunmak için dua ettim.

XI. Bölüm – Ayrılıkta Bile Sadakat

Ey aşkta sadık kalan yürek!
Ayrılık bir sona değil, bir sınanmaya işarettir.
Sen ayrıldın ama vazgeçmedin.
Çünkü sevgi, yanında olduğunda değil,
Uzaklaştığında da kalbinde taşıyabildiğin bir şeydir.

Şiir: “Gittiğin Yerde de Sana Aitim”

Sensizim ama sitemsizim.
Çünkü seni sevdiğim hâl, varlığından bağımsız.

Belki kollarında değilim,
Ama dualarında adını taşıyan bir kalp olarak varım.

Gittiğin yer,
Beni senden koparamaz.

Çünkü ben, sana ait değilim artık.
Sadece aşk’a aitim.
Ve aşk, seni uzakta bile sevmek demekmiş.

XII. Bölüm – Aşkın Özü:
İki Kişilik Değil, Birlik Ruhudur

Gerçek aşk, iki benliğin savaşını değil,
İki ruhun uyumunu getirir.
Sen onunla kavga etmiyorsun,
Onunla yan yana dua ediyorsun artık.

Aşk, iki kişilik bir yalnızlık değil,
Bir bütünlük duygusudur.
Ne sen üstünsün, ne o eksik.
Beraber tam’sınız.

Şiir: “İki Kişilik Dua”

Ayrıydık ama aynıydık,
İki bedende bir nefes gibi…

Sen “âmin” dedin,
Ben “kabul” dedim.

Ellerimiz değmedi belki,
Ama dualarımız buluştu aynı secdede.

Aşk, iki kişinin bir olmasında değil,
İki kişinin birlikte Hakk’a yönelmesindeymiş.

XIII. Bölüm – Kadının Ruhunu Anlamak:
Sözlerinin Ötesini Duyabilmek

Ey âşık adam!
Kadının gözleri konuşur bazen,
Ama dili susar.
Sen ise onun ne dediğini değil,
Ne demediğini duymayı bildin.

Kadın, bir çiçek değildir sadece;
Bazen fırtına, bazen bahardır.
Anlamak, onu düzeltmek değil,
Onunla birlikte dalgalanmaktır.

Şiir: “Söylemediğin Şeyler”

Bana “iyiyim” dedin,
Ama gözlerin ağlıyordu.

“Geçti” dedin,
Ama içinden hâlâ titriyordu.

Sesini değil,
Sessizliğini duydum ben.

Ve sana ilk kez,
Konuşmadan sarıldım.
Çünkü aşk, bazen sadece
Anlamaktır.

XIV. Bölüm – Erkeklik ve Merhamet: Gücün Şefkatle Yoğrulması

Ey erkek!
Erkeklik ne öfke demektir, ne güç gösterisi.
Gerçek erkeklik,
Sevdiği kadının kalbini kırmamak için
Kendi egosunu secdeye yatırabilmektir.

Kuvvet, kadına hükmetmekte değil,
Onun gözyaşlarını silebilmekte gizlidir.
Merhametsiz aşk, susuz toprak gibidir:
Ne sevgi büyür, ne sadakat…

Şiir: “Erkekliğimle Sevdim Seni”

Omuzlarımda taşıdım seni,
Ama başımı da dizine koyabildim.

Senin yanında güçlüydüm,
Ama zayıflığımı da saklamadım senden.

Erkekliğimle sevdim seni,
Yani susarak değil, sarılarak…
Emirle değil, merhametle…

XV. Bölüm – Aşkta Tehlikeli Tutkular:
Kıskançlık, Bağımlılık, Kontrol

Ey nefsin sınırında duran adam!
Aşk ile tutku arasındaki çizgi,
Bazen bir kılıç gibi keskindir.

Sevmek, onun sahibi olmak değildir.
Kıskanmak, onun kalbini değil,
Kendi güvensizliğini gösterir.

Aşkta sınırlar yok olur ama
Saygı asla kaybolmaz.
Aşk, bir hapishane değil,
Bir mesciddir;
Orada teslim olunur, zorlanılmaz.

Şiir: “Zorlayarak Değil”

Sana “benimsin” demedim,
Çünkü sen, kendine aitsin.

Gözlerini kıskanmadım,
Çünkü baktığın yerlerde bile,
Senin kalbin bendeydi.

Seni zorlamadım,
Sadece sevdim.
Ve bekledim.
Çünkü aşk,
Zorla değil, razı olarak yaşanmalı.

XVI. Bölüm – Âşıkken Kul Olmak:
Secdeyle Bütünleşen Kalp

Ey aşkın bendesi!
Sen, bir kadına âşık oldun ama,
Onu sevdikçe Rabb’ini daha çok hissettin.

Çünkü aşk, seni kendine değil,
Onu Yaratan’a götürdü.
Sevdiğin gözlerde ilahi tecelliyi gördün.
O, senin için bir kadın değil,
Rabbinin lütfu oldu.

Şiir: “Secdede Aşk”

Sana baktığımda,
“Subhanallah” dedim.

Sana sarıldığımda,
Rabbimle aramdaki mesafeyi ölçtüm.

Seninle sevişirken,
İçimde dua yükseldi.
Çünkü senin kalbinde,
Allah’ın rahmeti vardı.

Ve ben ilk kez,
Bir kadını sevmekle
Secdeye daha çok yaklaştım.

XVII. Bölüm – Aşkın Tekâmülü:
Fenâ Fillah ve Varlığın Sonsuzluğu

Ey yolda yürüyen gönül eri,
Sen artık aşkı bir hâl olarak yaşamıyorsun,
Sen aşk oldun.

Kendini unuttun,
Onu unuttun,
Sadece sevgi kaldı.
Ve o sevgi, seni Hakk’a ulaştırdı.

Bu, fenâ fillah’tır.
Aşkta yok olman değil,
Aşkla Hakk’ta var olmandır.

Şiir: “Sen Değil, Sevgi Kaldı”

Artık seni değil,
Sende gördüğüm Hakk’ı seviyorum.

Adın silindi,
Ama duamdaki anlamın kaldı.

Tenin gitti,
Ama ruhunun izi içimde kaldı.

Ve ben,
Seni değil,
Seninle var olan ilahi aşkı yaşıyorum artık.

XVIII. Bölüm – Kadının İlâhî Tecelli Olduğunu Bilmek

Ey hakikati arayan âşık,
Bir kadını sadece bedenle sevmek körlüktür,
Çünkü o, Rabb’in Cemâl sıfatının tecellisidir.

Kadın, bir suret değil, bir sırdır.
Onun gülüşü, Rahmân’ın tebessümüdür.
Ve gözyaşı, Rahîm’in merhametidir.

Ona saygı duymak,
Rabbe saygıdır.
Onu incitmek,
Secdede edilen duayı paramparça etmektir.

Şiir: “Yüzündeki Ayet”

Yüzünde bir nur vardı,
Ne zaman baksam, içim secdeye dururdu.

Sana dokunmak değil muradım,
Sende Hakk’a varmaktı.

Ve anladım ki:
Kadın, sadece kadın değildir.
O, Rabb’in ‘güzel’ isminin
Yeryüzünde yürüyen halidir.

XIX. Bölüm – Aşkın İçinden Dua Geçiren Adam

Ey kalbiyle konuşan adam!
Sen aşkı hevesle değil,
İstiğfarla yoğurdun.
Severken “Allah’ım, beni ona layık kıl” dedin.
Çünkü sevmek bir nasipti,
Ama layık olmak bir imtihan…

Aşkı istek değil, dua haline getirdin.
Ve sevgini onun duasına şahit kıldın.
İşte bu yüzden aşkın artık nefsî değil,
Nurluydu.

Şiir: “Kalbimle Ezan Okudum”

Adını her andığımda,
İçimde ezan okundu.

Her özlediğimde,
Avuçlarım duaya döndü.

Ve seni isterken,
Sadece seni değil,
Sana doğru yürüyen hâlimi istedim.

XX. Bölüm – Bir Kadının Gönlünde Kaybolmak ve Dönüşmek

Ey arayıştaki adam,
Onu sevdiğinde eski sen kalmadı.
Kadının kalbine girmek,
Bir haritaya girmeye benzemez.
Orası coğrafya değil,
Bir kıyamettir bazen.

Sevdikçe yıkıldın,
Yıkıldıkça yenilendin.
Ve bir gün fark ettin:
O kadın seni değiştirmedi,
Sadece içindeki hakikati uyandırdı.

Şiir: “Kayboldum Ama Buldum”

Sana geldim,
Yolumu kaybettim.

Gözlerine daldım,
Benliğimden çıktım.

Sonra bir sabah,
Kendime başka bir isimle uyandım.

Artık ben, o eski adam değilim.
Ben, seni sevdikten sonra
İçine Allah düşen bir adamım.

XXI. Bölüm – Evliliğin Manevî Boyutu: Nikâh Bir Yemin Değil, Secdedir

Ey hakikî yoldaş arayan yürek,
Nikâh sadece bir sözleşme değildir,
O, iki ruhun birlikte Hakk’a yürümek üzere
Verdikleri bir sözdür.

Bir kadını eş olarak almak,
Onun kaderine ortak olmaktır.
Yalnızca huzurda değil,
Yangınında da yanında olmaktır.

Nikâh, “seni seviyorum” değil,
“Sana emanetim” demektir.

Şiir: “Eşim Değil, Emanetimsin”

Parmağındaki yüzüğe değil,
Kalbindeki sükûna bağlandım.

Eşim değil,
Rabbimin bana yazdığı emanetsin.

Sana sahip değilim,
Sana sadığım.

Ve Allah şahittir ki,
Sana bakarken gözüm değil,
Ruhum gülümsedi.

XXII. Bölüm – Aşkın Sessizlikle Yaşandığı Dönemler

Ey sabrın kıyısında bekleyen adam,
Aşk bazen susar.
Çünkü bazı sevgiler, sözle değil,
Sessizlikle büyür.

O seninle konuşmasa da,
Kalbiyle hâlini anlatır.
O seni özlemese de,
Dualarında bir yer ayırır sana.

Ve sen de susarsın.
Ama o suskunluk,
Bir kopuş değil;
Bir teslimiyet olur.

Şiir: “Konuşmadık Ama Sevdik”

Günler geçti,
Sesini duymadım.

Ama her gece,
İçimde onun adını fısıldayan bir sessizlik vardı.

Söylemedik, yazmadık…
Ama kalbimiz hâlâ birbirine bakıyordu.

Çünkü aşk, bazen
Susarak anlatılır.

Kapanış Tespiti: Âşkla Yaşayan Erkek Kimdir?

Âşkla yaşayan erkek,
Kadına tapar,
Kadında Rabbin rahmetini yani merhametini görür.

Sevdiğinde kaybolmaz,
Ama o sevgide kendini yeniden bulur.

Sahip olmaya çalışmaz,
Sadık kalır.

Yaralanmaktan korkmaz,
Çünkü aşkın her hâlinde
Bir terbiye, bir vuslat, bir hakikat arar.

Ve aşkı yaşadıkça,
Artık yalnızca bir adam değildir o.
O bir ermiş gibidir:
Dünyaya âşık olmuş ama Hakk’a teslim bir kul…

Kapanış Duası:

“Ya Rab,
Sevgide yücelmemi,
Ayrılıkta güç bulmamı,
Kendi içimde sükûneti yaşamamı nasip eyle.
Bu aşk yolunda,
Hem sevgiliye hem kendime sadık kalayım.”

XXIII. Bölüm – Aşkta Tevhîd: Onu Sevip Yaradan’ı Bulmak

Ey aşkı Hakk’a dönüştüren er kişi!
Sen artık kadını değil,
Onunla yaşadığın aşkı seviyorsun.
Çünkü o aşk, seni Yaradan’a götürdü.

Sevginin başında kadın vardı,
Ama sonunda yalnızca Allah kaldı.
Ondan geçmedin,
Onu aşmadın…
Onda Hakk’ı gördün.

Kadını sevmekle başlayan yolculuk,
Allah’ı bilmekle tamamlandı.

Şiir: “Sende O’nu Gördüm”

Sana bakarken
Tenini değil, tecellini gördüm.

Sesin bir dua gibiydi,
Yüzün, bir ayet gibi.

Sana âşık olmadım,
Sende Allah’a yaklaştım.

Ve anladım:
Aşk, bir kadını sevmekle başlar,
Ama Allah’a varmakla tamam olur.

XXIV. Bölüm – “Enel-Hak” Diyen Âşık: Ben Ondayım,
O Bende

Ey birliğe eren can!
Artık sen O’ndasın, O da sende.
Ayrılık kalktı.
Benlik silindi.

Aşkta “ben” kalmaz.
Sadece “O” olur.
Kadını sevdiğin gibi,
O’nun her mahlûkatını da seversin artık.
Çünkü birini sevmenin hakkını veren,
Tüm varlığa rahmetle bakmayı öğrenir.

Bu, Hallâc’ın “Enel-Hak” deyişidir.
Aşkta fenâ bulmak,
Varlıkta Hak olmak…

Şiir: “Bende O, O’nda Ben”

Ben artık ben değilim.
Gözlerine bakarken kendimi unuttum.

Bir gülüşünle silindim,
Bir suskunluğunla var oldum.

Sana âşıkken
Kendimden geçtim.

Şimdi bende O var.
O’nda da ben…

Bu aşk değil,
Bu: Tevhid’in ta kendisi.

XXV. Bölüm – Aşkın Makamı: Bir Kadında Allah’ı Sevmek

Ey aşkta kemâle eren derviş!
Sen artık ne sevilmek istiyorsun,
Ne sahip olmak…
Sen sadece Allah’a duyduğun hasreti
Bir kadında yaşadın.

Kadının gözyaşı, seni arındırdı.
Kalbi, secdeye çağırdı.
Teninle değil, ruhunla birleştiğin
O kadında, Allah’ın Rahmetini buldun.

Ve o aşk,
Seni önce paramparça etti…
Sonra Hakk’ta yeniden birleştirdi.

Şiir: “Bir Kadında Allah’ı Sevmek”

Sana dokunmadım belki,
Ama Allah’a yaklaştım her bakışında.

Sevişmek değil muradım,
Seninle varoluşu hissetmekti.

Sen bana aşkı öğretmedin,
Sen bana Allah’ı sevmeyi öğrettin.

O yüzden bu aşk bitmez,
Çünkü sen değil,
Seninle Rabbim’e çıkan yolu sevdim ben.

Kapanış Risalesi: Âşkla Yaşayan Erkek’in Duası

"Yâ Rab!"
Kalbime bir kadınla aşk verdin,
Onu severken sana yaklaştım.
Aşkımı da, acımı da senin adına taşıdım.
Şimdi beni kendime,
Ama daha çok Sana döndür.

Sevmeyi, sadakati, sabrı, tevekkülü
Onun gözlerinden öğrendim.
Şimdi o gözleri değil,
O gözlerdeki hikmeti seviyorum.

Ya Rab,
Aşkla yoğrulmuş kalbimi,
Sana secde eden bir kalbe çevir.

Âmin.