Nasıl İman Ettim
III. Bölüm: Umutsuzlukta Açılan Kapı
Hüseyin’in parmakları, mantığın ve alışkanlığın sınırlarını aşarak titrek bir hızla mesajı yazdı. Kaybedecek hiçbir şeyi yoktu. Zaten her şeyi ters gitmiyor muydu? O halde, Can Kurtaran Kilisesi'nden gelen bu beklenmedik daveti denemekten ne kaybedebilirdi ki?
Adresini ve iletişim bilgilerini yazdıktan sonra, "Kitabı almak isterim," cümlesiyle mesajı gönderdi. O an, bir eylemden çok, evrene fırlatılmış, son bir umut fişeği gibiydi.
Birkaç gün sonra, kapı çaldı. Elinde tuttuğu o sade paket, İncil kitabını içeriyordu. Hüseyin, bu özel anı herkesten gizleyerek, geceleri loş ışık altında sayfaları çevirmeye başladı.
Okudu.
Başlangıçta bazı ayetleri anlamakta zorlandı, ancak sayfalardan yayılan genel ton, koşulsuz bir sevgi idi. Karanlık ve ağırlık dolu hayatının tam aksine, bu sayfalardan bir ışık yayılıyordu. Okuduğu müjdeler, kalbini yavaş yavaş ısıtıyordu.
Hüseyin, bu sevginin gücü karşısında dayanamadı. Bir gece, kitabı kapatıp hıçkırarak diz çöktü. Tüm umutsuzluğunu, tüm yorgunluğunu, yaşadığı manevi baskıyı tek bir yakarışta birleştirdi. Elleri göğe dönük, kalbinin tüm samimiyetiyle fısıldadı:
"Ya İsa Mesih, beni değiştir, beni kurtar!"
O anda, Hüseyin'in İsa Mesih'e olan imanı başladı. Bu dua, ruhunun karanlıktan ışığa doğru attığı ilk ve en kararlı adımdı.