Âşık, bir yokuşun başıdır,
Sırtında yük değil, bir türkü taşır.
Gözlerinde aradığı gökyüzü,
Ayakları çamurda da olsa,
Yüreği hep berrak sularda yıkanır.
O, ne dünle oyalanır, ne yarınla aldanır.
Şimdinin nabzında bir ritim arar,
Gizli bir sesin peşinde yorulur.
Kimi zaman dervişin hırkası,
Kimi zaman şairin mürekkebi olur.
Ama hep o yanık sazın tınısıdır, derinden gelen.
Kaybetmeyi öğrenmiş,
Yine de her doğan güne borçludur.
Çünkü bilir ki, sevda bir hediyedir,
Sadece almayı değil, vermeyi de gerektirir.
Bir kuşun kanadına yüklediği mektup,
Bir kuru dala baharı çağıran fısıltı...
Âşık, ne ararsa arasın,
Aslında kendini arar o sonsuzlukta.
Yol uzar, menzil kaybolur,
Ama yürüme aşkı hiç bitmez.
Çünkü yolculuğun kendisi,
En büyük vuslattır ona.
Ve sonunda anlar:
Âşık olmak, bir ayna tutmaktır hayata.
Gördüğün her şeyde,
Kendi yansımanı sevmeyi öğrenmek.
O en büyük sırrı fısıldar kalbine:
"Benim aradığım, zaten benim içimdeydi."