Geri döndü.
Sanki bir fırtına dinmiş de,
Eşyalarımı yeniden dağıtmak için kapıdan girmiş gibi.
Yuva. Senin için ben bir liman değilim,
Ben bir erzak deposuyum, tükenince unutulan.
Ve şimdi, açlığın vurduğunda,
O tanıdık, sahte gülümsemenle buradasın.
Kapı aralığında duruşun, bir anıt gibi.
Büyüklük taslayan, pişmanlık taklidi yapan.
Oysa ben, yokluğunun soğukluğuna alışmıştım.
O boşlukta kendi sesimi duymaya başlamıştım.
Narsist yuvasına döndü.
Bu, bir kader döngüsü değil mi?
Senin için hiçbir şey değişmez: Gidersin, tüketirsin, geri gelirsin.
Benim içinse, her dönüşün bir yıkım emri.
Oysa bu sefer, yuva biraz farklı.
Duvarlar belki aynı, ama pencereler açık.
Ve ben, o açık pencereden bakıyorum sana,
Artık hayranlıkla değil, yorgun bir bilgelikle.
Biliyorum, bu evin tek sahibi sensin sanıyorsun.
Ama bu sefer, sen girerken ben çıkacağım.
Çünkü yuvam, senin gölgenin düşmediği yer.