2. Masal: Maceracı Kirpi Kestane
Ormanın en sevimli ama en çok da meraklısı Kirpi Kestane’ydi. Diğer kirpiler yuvalarında sakin sakin otururken, Kestane sırtındaki dikenleri umursamadan yeni yollar keşfetmek isterdi.
Bir sabah, Kestane ormanın derinliklerinde, daha önce hiç görmediği parlak kırmızı bir taş buldu. "Bu ne kadar da ilginç bir şey!" diye düşündü. Taşı yuvasına götürmek istedi ama taş çok ağırdı.
Kestane, yanından geçen bilge Baykuş Bubo’ya sordu: "Baykuş Amca, bu taş nedir?"
Baykuş Bubo cevapladı: "O bir Dilek Taşı, Kestane. Ama onu hareket ettirmek için saf bir kalp ve gerçek bir arkadaşın yardımı gerekir."
Kestane hemen en iyi arkadaşı, hızlı Koşucu Tavşan Pıtırcık'a gitti. Pıtırcık taşı görünce heyecanlandı.
Kestane: “Pıtırcık, bu taşı dileklerimizi dileyebileceğimiz bir yere, ormanın ortasındaki meşe ağacının altına götürelim. Ama çok ağır.”
Pıtırcık gülümsedi: "Bir kirpi ile bir tavşan birleşirse, ağırlık vız gelir!"
Pıtırcık taşı burun ucuyla itti, Kestane ise arka ayaklarıyla destek verip, sırtındaki dikenleri taşa batırarak onu sabitledi. Birlikte, o kırmızı taşı ormanın kalbine taşımayı başardılar.
Taş, meşe ağacının altında ışıl ışıl parladı. İki arkadaş birbirlerine bakıp aynı anda dilediler: "Tüm orman sakinleri hep mutlu olsun!"
Dilek Taşı, o gün bugündür ormanın ortasında durur ve orman sakinleri bilir ki, en büyük macera, dostlukla yapılan maceradır.
Masalın mesajı: En zor işler bile, gerçek dostlarla kolaylaşır.