1. Masal: Işıl ve Konuşan Bulut
Küçük Işıl, her sabah penceresinden gökyüzünü izlemeyi çok severdi. Diğer çocuklar karla, yağmurla ilgilenirken, Işıl sadece pamuk gibi bembeyaz bulutlara bakardı. Bir gün, diğerlerinden daha büyük, daha kabarık bir bulut Işıl’ın penceresinin önünde durdu.
Işıl fısıldadı: “Ne kadar da güzelsin!”
O anda bulut, derin ve tok bir sesle cevap verdi: “Teşekkür ederim, Işıl. Sen de pencerenden bakarken çok nazik görünüyorsun.”
Işıl şaşkınlıkla gözlerini ovuşturdu. Bulut gerçekten onunla konuşmuştu! Konuşan Bulut’un adı Puf’tu ve dünyayı yukarıdan seyretmekten sıkıldığı için biraz sohbet etmek istemişti.
Puf, Işıl’a gökyüzünde gördüğü her şeyi anlattı: Güneşin nasıl uyandığını, rüzgârın oyunlarını, kuşların konserlerini... Işıl ise Puf’a, yerde olanları anlattı: Çiçeklerin kokusunu, annesinin yaptığı kurabiyelerin tadını, okul bahçesindeki salıncak keyfini.
Puf, Işıl’dan bir iyilik istedi: “Her gün biraz daha kirleniyorum. Rengimin grileştiğini hissediyorum. Lütfen, bana biraz daha gülümse. Çocukların gülümsemeleri beni parlatır.”
Işıl kocaman gülümsedi. O gülümsedikçe, Puf’un grileşmeye başlayan rengi yavaş yavaş yeniden bembeyaz oldu.
O günden sonra Işıl, hava kapalı olsa bile pencereye koşar, gökyüzüne en içten gülümsemesini gönderirdi. Çünkü biliyordu ki, o gülücükler sayesinde Puf ve tüm bulutlar, gökyüzünde ışıl ışıl parlamaya devam edecekti.
Masalın mesajı: Bir gülücük, dünyanın rengini değiştirecek kadar güçlüdür.