Süleymanü'l-Hakîm (Hikmetli Hükümdar)
1.
O ki Dâvûd'un oğlu, hükmü cihanı sardı,
Mülk ve hikmetle doluydu, duası Arş'a vardı.
Dedi: "Ya Rab, öyle bir mülk ver ki, benden sonra kimseye olmasın,"
O'nun bu ulvi dileği, Rabb'inden kabul gördü, nûr sardı.
2.
Cinler dahi O'na itaat etti, rüzgâr emrindeydi,
Hayvanların dilini bildi, kudreti her yerindeydi.
Karıncanın sözünü işitti, O'nun aklı, basireti,
O'nun bu büyük ilmi, bütün âlemlerin seyrindeydi.
3.
Belkıs'ın tahtını getirdi, göz açıp kapayıncaya dek,
O'nun kerametine karşı, her kuvvet kaldı tek tek.
Yine de gurur etmedi, dedi: "Bu Rabb'imin lütfu,"
O'nun şükür ve tevazuu, gönüllerde izini ekti.
4.
Mescid-i Aksâ'yı kurdu, temelini cinler attı,
O'nun azameti dâim, bütün insanları şaşırttı.
Hükmünde adil oldu, kararı hep doğruydu,
O'nun nûruyla bütün yoksullar, dertleri unutup yattı.
5.
Ya Rab, bize de nasip et, O'nun hikmeti gibi nûru,
O'nun şükrü gibi dâim, tertemiz bir duruşu.
Mülke rağmen tevazu, O'nun en büyük dersiydi,
Bu ulu nebiye bağlılık, mü'min için huzuru.
6.
Nimetleri boldu O'nun, yine de gönlü tok idi,
Güneş doğarken kalkar, zikrinde dâim çok idi.
Ne malına güvendi O, ne de ordusunun gücüne,
Rabb'ine olan bağlılığı, kalbinde büyük ok idi.
7.
Ey Âşık Turhal, bu ilahi sırrı anınca,
Süleyman'ın aşkına koş, kalbin huzur bulunca.
O'nun hikmetini tut ki, kurtuluş sana nasip ola,
O'nun izinden git ki, Hakk'a yakın olunca.