Ehl-i Beyt Yolunda Bir Nefes

Pir elinden bade içtim, aşkın yelkenini açtım,
Şeriatı, târikatı, hakikati aştım geldim.

Gönül bir bağdır bize, On İki İmamın izi,
Hasan ile Hüseyin'den feyiz, Şâh-ı Merdân'dan aldım geldim.

Kerbelâ bir âteş oldu, yandı ciğerim kan doldu,
Yetmiş iki cân şehîdi, o sırra boyandım geldim.

Dört kapı kırk makam var, bu yol erkân ister yâr,
Mürşidimin eteğinde, himmet ile durdum geldim.

Cem evinde meydan kurulur, dertler, kederler savrulur,
Semah döner, zikir çeker, Hakk'a niyaz kıldım geldim.

Zeynel, Bâkır, Sâdık nûru, Kâzım ile Rızâ sırrı,
Onlar ki bize rehber, o yola baş koydum geldim.

Tâkî, Nakî, Askerî'dir, Mehdi zuhûrun bekleriz,
Yüzümüzü Horasan'a, Erenler’e döndüm geldim.

Yalancının sözüne bakma, bu yoldan asla şaşma,
Muhabbeti cân eyledim, nefsimi yendim geldim.

Âşık TURHAL der ki yâren, bu yol ulu, bu yol pîran,
Ehl-i Beyt'in sevdâsına, cânımı adadım geldim.

Hüseyin TURHAL