Kiko, Gölge'nin sözlerini kalbine yazmıştı. Artık dışarıdaki parıltıyı aramak yerine, içerideki ışığı yakmaya odaklanıyordu.
Kiko, sıkışan sincap ailesine doğru yürüdü. Sincaplar paniklemişlerdi, parlak fındıkları ise yerde yuvarlanıyordu.
"Merhaba," dedi Kiko nazikçe. "Sakin olun. Size yardım edebilirim."
Sincaplar şaşkınlıkla baktılar. Bir ağaç nasıl onlara yardım edebilirdi ki?
Kiko, küçük bir dalını dikkatlice eğdi. Solgun yeşil yaprağını kullanarak, sincapların birbirine dolanmış ince dallarını ve yapraklarını yavaşça ayırmaya başladı. Kiko acele etmedi; Baykuş'un verdiği sabır tohumu aklındaydı. Her bir düğümü çözmek zaman aldı, ama Kiko vazgeçmedi.
Nihayet, son dal da ayrıldı ve sincap ailesi serbest kaldı! Neşe içinde zıplayıp parlak fındıklarını toplamaya başladılar.
"Çok teşekkür ederiz, küçük ağaç!" diye cıvıldadı anne sincap. "Sıkışıp kalmıştık. Sen olmasan, güneş batana kadar burada kalırdık."
Sincaplar, Kiko'ya teşekkür etmek için en parlak, en büyük üç fındığı hediye ettiler ve hızla ağaçlarına tırmandılar.
Kiko, yardım ettiği için içinde sıcak, tatlı bir duygu hissetti. O an, bir mucize oldu.
Kiko'nun solgun yeşil yaprağının tam ortasında, minik bir altın ışıltı belirdi. Işıltı, bir yıldızın fısıltısı kadar küçüktü ama oradaydı!
"Pırıltı! Gördün mü?" diye bağırdı Kiko heyecanla.
Pırıltı, etrafta neşeyle uçuyordu. "Gördüm, Kiko! Yardım etmenin parıltısı bu!"
Kiko, yoluna devam etti. Artık Parıltılı Yapraklar Ormanı'nda bir görevi vardı: Başkalarına yardım ederek kendi parıltısını büyütmek.
Kırmızı Taşlı Patika'dan çıkıp tekrar ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, ormanın bilgesi Parlak Meşe'nin gövdesinin dibinde oturan, yine mor tüylü Baykuş'u gördü.
Baykuş, bilgece bir ifadeyle Kiko'ya bakıyordu. "Görüyorum ki, acele etmemeyi öğrendin ve içindeki ışığı bulmaya başladın, küçük ağaç."
"Evet!" dedi Kiko. "Yardım etmek beni parlatıyor!"
Baykuş gülümsedi. "Öyleyse, yapman gereken bir şey daha var. O ışık, tek bir yaprakta kalmamalı. O ışığı, en çok ihtiyaç duyanlarla paylaşmalısın."