Kiko, umutsuzluğa kapılmak yerine meraklandı. En büyük dileği gerçekleşmek üzereyken, vazgeçemezdi.
Kiko, mağara girişine yığılmış olan Kurta yaklaştı. Pırıltı ise korkuyla Kiko'nun başının etrafında dönüyordu.
"Hiç parıltı kalmadı derken neyi kastediyorsunuz, Bay Kurt?" diye sordu Kiko, sesi endişeli ama kararlıydı. "Bu, Parıltı Suyu'nun kaynağı değil mi?"
Kurt, derin bir iç çekti. "Öyleydi, küçük ağaç. Adım Gölge. Ben bu ormanın en yaşlı sakinlerindenim. Yıllar önce, Parıltı Suyu sonsuz bir ışık kaynağıydı. Ama orman büyüdükçe, insanlar suyu sadece kendilerini parlatmak için kullanmaya başladılar."
Gölge devam etti: "Herkes, en parlak, en renkli olmaya çalıştı. Suyu bencilce kullandılar. Parıltıyı kalplerinde taşımak yerine, onu sadece dışarıda aradılar. Ve bir gün, kaynak kurudu. Artık sadece soğuk ve karanlık bir yeraltı nehri akıyor."
Kiko'nun yaprağı sanki daha da solgunlaştı. Bütün yolculuğu boşa mı gitmişti? Gözleri doldu.
"Yani ben... asla parlayamayacak mıyım?"
Gölge, koca burnunu Kiko'nun solgun yaprağına yaklaştırdı. "Parıltı Suyu, sana geçici bir ışık verirdi. Tıpkı Pırıltı'nın geceleri yaktığı gibi. Ama senin aradığın asıl parıltı, dışarıdan gelen bir şey değil, Kiko. O, içeride büyür."
"İçeride mi?" diye sordu Kiko şaşkınlıkla.
"Evet," dedi Gölge. "Herkesin kendi içinde taşıdığı bir ışık vardır. Ancak o ışık, sevgi, yardımseverlik ve paylaşma ile beslendiğinde parlar."
Kiko, Baykuş'un verdiği sabır tohumunu hatırladı. Belki de bu tohum, Gölge'nin bahsettiği içindeki ışığı büyütmesine yardımcı olabilirdi.
Kiko, o an bir karar verdi. Mağaraya girip boş kaynakla üzülmek yerine, ormana geri dönecekti. Ama farklı bir şekilde.
"Gölge, ben dönüp ormandaki arkadaşlarıma yardım etmek istiyorum," dedi Kiko. "Belki de içimizdeki ışığı birlikte bulabiliriz."
Kiko, zorlu Kırmızı Taşlı Patika'dan geriye doğru yürümeye başladı. Bu sefer acele etmiyordu. Önündeki ve etrafındaki canlıları daha dikkatli izliyordu.
Yolda, yaprakları birbirine dolaşmış ve olduğu yerde sıkışıp kalmış olan bir sincap ailesi gördü. Sincaplar, parlak fındıklarını düşürmüşlerdi ve birbirlerine takıldıkları için hareket edemiyorlardı.