O sırada, Kiko'nun yanından tıpkı minik bir fener gibi süzülen bir ateşböceği geçti. Ateşböceği aceleci görünüyordu ve arkasında kısa, parlayan bir iz bırakıyordu.
Kiko fırsatı kaçırmak istemedi. "Dur! Lütfen dur, küçük dostum!" diye seslendi.
Ateşböceği, adının Pırıltı olduğunu söyleyerek havada askıda kaldı. Küçük ışığı, Kiko’nun solgun yaprağının üzerine vurdu. "Acele etmeliyim, Kiko. Ortalık kararmadan önce Parıltı Suyu kaynağına yetişmeliyim!"
Kiko şaşkınlıkla sordu: "Parıltı Suyu da ne? Benim yaprağımın parlamasını sağlayabilir mi?"
Pırıltı, telaşla kanat çırptı. "Elbette! Bu ormandaki her parıltının kaynağı orası! Ama oraya ulaşmak Kırmızı Taşlı Patika'yı bulmayı gerektirir. Çok tehlikelidir, sadece en cesur olanlar... veya en aceleciler oraya gider!"
Kiko'nun kalbi küt küt atmaya başladı. Parıltı Suyu... Yaprağının parlamasını sağlayacak sihirli bir su! Bu, ormana ait olduğunu kanıtlaması için tek şansı olabilirdi.
"Lütfen bana yolu gösterir misin Pırıltı?" diye yalvardı Kiko. "Tek yaprağımın parlaması için her şeyi yaparım."
Pırıltı ilk başta tereddüt etti. Ama Kiko'nun gözlerindeki samimi isteği görünce dayanamadı. "Tamam, ama söz ver! Ne olursa olsun geri dönmek yok. Beni takip et!"
Ve böylece, Parıltılı Yapraklar Ormanı'nın en küçük ağacı olan Kiko, tek, solgun yaprağını parlatmak için büyük bir maceraya atıldı. Kiko, köklerini topraktan yavaşça çıkardı. Bunu yapmak yorucuydu ama amacı onu ayakta tutuyordu. Bir bitkinin yürüyebilmesi başlı başına bir mucizeydi!
Pırıltı önde uçuyor, Kiko ise küçük adımlarla onu takip ediyordu. Bir süre sonra, sıradan orman yolu, üzerinde kırmızı, minik taşların parladığı bir yola dönüştü: Kırmızı Taşlı Patika.
Kiko ilerlerken, patikanın kenarında, parlak mor tüyleri olan yaşlı bir baykuş gördü. Baykuş, Kiko'yu dikkatle süzdü.
"Hey, küçük ağaç," diye seslendi baykuş, sesi bilgelikle doluydu. "Kırmızı Taşlı Patika seni tehlikeli bir yere götürür. Oradan geri dönüş kolay olmaz. Amacın ne?"