(Takdim)
Bu, bir kavuşma hikâyesi değil; bir aşk çilesinin, ebediyete yazılmış destanıdır.
İstanbul Boğazı'nın iki yakası gibi, iki ayrı dünyaya ait olanların arasında açan, imkânsız bir sevda... Bir yanda, kelimelerin kudretiyle yaşayan, yırtık ceketli Fakir Şair Nüzhet; diğer yanda ise zenginliğin ve asilliğin timsali, Şerife ve onun dipsiz okyanus mavisi gözleri.
Nüzhet'in aşkı, bir yıldızın soğuk parıltısına duyulan tapınma kadar uzaktır. O, bu asil kadının güzelliğine kapılır, ancak aralarındaki sınıf farkının, aşılmaz bir duvar olduğunu bilir. Nüzhet, bu durumu bir kader olarak kabul eder ve aşkını, yaşanmamış olmanın saflığında korur.
Bu roman, tam da bu çaresizliğin felsefesini inceler: Suyu susamak ama suyu içememek. Nüzhet için suya uzanmak, aşkın şiirini bitirmek, onu sıradan bir gerçekliğe hapsetmektir. O, kavuşmanın getireceği ölümlü mutluluğu değil, platonik çilenin sunduğu ölümsüzlüğü seçer.
Şerife'nin Mavi Gözleri, sadece bir aşk romanı değil, aynı zamanda yoksulluk, asalet, onur ve imkânsız bir sevdayla örülen, ruhun en derin susuzluğuna adanmış melankolik bir şiirdir. Okuyucu, Nüzhet'in satırlarında, aşkın bazen en yüce halinin, hiç yaşanmamış olanda saklı olduğunu görecektir.