Şerife'nin Mavi Gözleri: Susuzluğu İçememek
Bir Garibin Ebedi Romanı
BİRİNCİ BÖLÜM: BİR BAKIŞIN FELAKETİ
🌊 Boğaz ve Yoksulluk
Nüzhet, 28 yaşındaydı. Gözlerinde eski zamanlardan kalma bir hüzün, cebinde ise bir sonraki öğünün telaşı vardı. O, bir şairdi; kederi mısra, yoksulluğu ise ilham kaynağıydı. İstanbul'un Boğaz kıyısındaki eski, yıpranmış bir mahallede, kitapların ve hayallerin arasında yaşardı. En büyük sermayesi, elindeki mürekkebi kurumuş dolmakalemi ve kenarları yırtık küçük defteriydi.
💎 Kâmilzade Yalısı
Yanı başında ise, Nüzhet'in dünyasına ait olmayan bir ihtişam yükseliyordu: Kâmilzade Yalısı. Mermerleri denizle yıkanan, pencerelerinden pırlanta gibi ışıklar sızan bu yapı, Nüzhet'in yoksulluğunun en keskin zıttıydı.
💙 Okyanus Mavisi
Bir yaz ikindisiydi. Nüzhet, her zamanki gibi köprünün altındaki bankta oturmuş, gökyüzüne bakarak yeni bir dize arıyordu. Tam o sırada, yalıdan bir genç kadın çıktı. Bahçedeki çeşmeden su içmek için eğildi. Şerife. Nüzhet'in kalbi, bir anda ritmini kaybetti. Gözleri... O gözler, bir şairin görebileceği en derin, en dingin mavilikti. Ne Karadeniz'in hırçınlığı, ne Akdeniz'in parlaklığı; sadece okyanusun ulaşılmaz, dipsiz derinliği.
Nüzhet o an anladı: Şiiri bitmiş, hayatı başlamıştı. Ama bu başlangıç, bir kavuşma değil, bir aşk çilesi vaat ediyordu.