Öyle güzel gülerdi ki, eşi benzeri yoktu.
Bir Peri misali,
Masal diyarından hayatıma düşmüş gibiydi.

Uyanmak istemediğim bir rüya gibiydi,
Uyanınca, o gülüşü bir daha göremeyeceğim diye ödüm kopuyordu.

Her anım onunla olmalıydı,
Onsuz nefes alamaz olmuştum.
Sanki hayatımın ondan önceki bölümlerini yaşamamıştım.
Anladım ki, ben onsuz hep bir eksiktim,
Onunla bir bütün oluyordum,
Onunla tamamlanıyordum.

Alışmıştım;
Sesine, gülüşüne, bakışına,
Ne gülüşü ne bakışı üzerimden hiç eksik olsun istemiyordum.

Öyle güzel gülerdi ki;
Her gülüşüne yeniden âşık oluyordum.
Bir çocuğun gülüşü kadar masum,
Bir gülün, dikenler içinde zarar görmeden açması kadar mucizeydi.

Gözleri, derin bir huzur veriyordu,
Sanki sonsuz bir evren saklıydı içinde.
Bir daha hiç geri dönmemek üzere,
Her baktığımda kaybolmak istiyordum.

Onu düşündüğümde,
Kalbim bir çiçek gibi açardı içten içe,
Sessizce ama tarifsiz bir sevinçle…
Sadece o aklıma geldiğinde bile nefes alışım değişirdi.

Bazen konuşmasa bile varlığı yeterdi,
Sessizliği bile eşsizdi onun.
Öyle güzel kokardı ki,
Sanki dünyadaki tüm çiçeklerin kokusu onda bütünleşmiş gibiydi.

Sesini duymadığım zamanlarda,
Gökyüzü renksiz, dünya sessiz olurdu.
Uçsuz bucaksız bir boşlukta bulurdum kendimi,
Yaşam bile anlamını yitirirdi.

Sevinçlerim, huzurum, mutluluğum ve korkularım saklıydı gülüşlerinde.
Ya bir anı olarak kalırsa?
Düşüncesi bile yüreğimi yakardı en derinden...

Anladığım ki sevdiğim her şey ondan toplanmıştı,
Gözleri baharım,
Saçları güneşim,
Sesi huzurum,
Gülüşü yaşam kaynağımdı.

Ben, onunla var olmadım belki ama onunla kendimi buldum.
Şimdi, her anımda onun izi,
Her sözde anın adı,
Her şiirde gülüşleri var.
Ve ben onu,
Bir dua gibi,
Bir sır gibi,
Bir şiir gibi seviyorum.