Gece yarısıydı..Lambanın solgun ışığında oturdu bir müddet..Kağıda kaleme nazikçe dokundu..Elinde tuttuğu defter bir dua kadar hafifti..Lâkin yüreğinde dağ gibi yer etmişti satırları..
–"Birazdan sevdamı yazacaksınız"dedi fısıltıyla..
Ve yazmaya başladı..
“Ey gönlümün bahr-i ummânı, bil ki seni görmek için basirete muhtacım, basara değil. Basar yorulur, basiret dinlenir. Gönül sinesinde saklıdır nazarım. Aşkınla yanmak bende yücelik, hicranınla kavrulmak bende huzurdur. Sana vuslat arzu etmem; zira her demde sendeyim, sen bendesin.
Zannetme ki sen ıraksın; bilakis kalbimin köşesinde, aşk levhasının serlevhasısın. Göz görmese de gönül bilir; dil sussa da aşk söyler. Her ahımda adını serperim havaya, her duamda aşkını işlerim kalbime. Gamın bende bahar, hicranın bende bayram olur.
Gözüm sende kaldı, âlem perdedir gönlüme artık.
Ellerine edeple,kalbine dua ile..
Süfli kalbimle arz ederim, Mehlika Hatun’dan”

Muhabbetle, selametle…
Kalbini mektuba, mektubunu duaya çeviren sevdalılara selam ola…
Birbirinin ismini hiç söylemeden sevenlere,
Ve o aşkı yalnız Allah’a havale edenlere binlerce selam..