Allah’ın sessiz dokunuşu…
Fırtınaların ortasında bir meltem,
Karanlık gecede sönmek bilmeyen bir kandil,
Gözlerin görmediği, ama kalbin en derininde hissedilen…
O, varlığın en mütevazı, en derin hâlidir.

Gözler kapandı, dünya sustu.
İçinde bir şey kıpırdandı,
Anlamsız telaşların arasında,
Bir sükût hâkim oldu.
Ve o sessizliğin içinde,
Bir dokunuş duyuldu…

Allah’ın dokunuşu nasıl olur, diye düşündün mü?
Gökte patlayan şimşek gibi mi?
Yerden yükselen bir fırtına mı?
Yoksa ince bir rüzgâr gibi,
Hissedilmeden geçen bir nur mu?

Ey kalp…
Bilen bilir ki,
En büyük mucize,
Gözle görülmeyen,
Dilde söylenmeyen,
Ama kalpte var olan bir his…

O sessiz dokunuş,
Bir anda çözülen düğümdür.
Biriken yüklerin hafiflemesidir.
Ve ruhun,
En karanlık anında,
Yine de umutla dolmasıdır.

Allah bazen,
Gösterişsiz yollarla gelir insana.
Bir tebessümde,
Bir dua içinde,
Ya da en umutsuz anında,
İçten bir teslimiyette…

Kalbin kapısını çalar,
Ama gürültüyle değil,
Nazikçe, yumuşakça.
Sanki seni anlar gibi…
Ve sen fark etmeden,
İçine işler o sevgi.

Ey kulluk yolunun yolcusu,
Bil ki o dokunuş,
En derin şifa kaynağındandır.
Ve her sıkıntı, her kırgınlık,
Bir adım daha yaklaştırır sana.

Allah’ın sessiz dokunuşu,
Bazen bir gözyaşında saklıdır.
Bazen kalbin kıpırtısında.
Ve bazen,
En çaresizliğin içinde,
Sana verilen en büyük hediyedir.

Kalbe Fısıltı:
“O sessiz dokunuşu ararken,
Bilemezsin nerede, ne zaman gelir.
Ama geldiği anda,
Bütün dünya sessizliğe bürünür.
Ve kalp, huzuru bulur.”