Biliyorum, her şey çok hızlı akıyor.
Haberler birer saniyelik kare,
acı bir sonraki günde unutulacak bir detay.
Omuz silkmeyi öğrendik biz,
en büyük felaketlere bile.
Çünkü yaşamamız gerekiyor, değil mi?
Yine de, gece uyandığında sor kendine:
O kayıt dışı hayatların soğuk nefesi,
senin sıcak yorganına değdi mi hiç?
O söylenmemiş sözlerin ağırlığı,
yastığına çöktü mü?
Biz, büyük bir yanılsamanın içinde,
huzuru satın alabileceğimizi sandık.
Kapılarımızı kilitledik, pencerelerimizi kapattık,
dışarıdaki fırtına bize dokunmasın diye.
Ama ayna yalan söylemez.
Ne kadar parlatsan da yüzeyini,
derininde biriken kiri gösterir.
Toplumsal vicdanın uykusu ağırdır, biliyorum,
ama bir çocuk ağladığında,
o uyku hafifçe titrer.
Mesele, sadece görmek değil.
Mesele, gördükten sonra
gözlerimizi geri çekmeye cüret edip etmememiz.
Unutulmasın:
Bir aynanın en büyük görevi,
baktığımız şeyi bize olduğu gibi iade etmesidir.
Şimdi, yansımana bak ve karar ver:
Gördüğün şey, seni rahatlatıyor mu?