Unutmak, en kolayımız.
Sanki her yeni sabah, sıfırdan başlar her şey.
Ama duvarlar konuşur, kaldırım taşları dinlemiştir.
Her köşe başında, bir önceki neslin gölgesi durur.
Bu topraklar yorgun,
ne çok savaş, ne çok göç, ne çok ağıt birikti.
Kimse görmese de, kimse kaydetmese de,
acı, toprağın ta kendisiyle mayalandı.
Bu yüzden çürük bir temel üzerinde dururuz hep.
İşte bu yüzden bakışlarımızda o derin hüzün.
O, bize miras kalan bellek yüküdür.
Korkarız ki, çocuklarımız da aynı tekerleği çevirsin.
Ayna bize geçmişi gösterir.
Öyle bir ayna ki bu, buğusunu silsen de,
kırk yıl önceki hatayı gösterir,
yüz yıl önceki zulmü fısıldar.
Ve sorar: Öğrendin mi? Değiştirdin mi?
Biz, o çatlak zeminde,
ayakları kanasa da yürümeyi seçenleriz.
Bir şiir yazarak, bir türkü söyleyerek,
Tarihin bizi hapsettiği o dar alandan
bir çıkış yolu arayanlarız.
Çünkü biliyoruz:
Unutursak, ayna sadece bir cam parçası olur.
Hatırlarsak, Halkın Aynası; geleceğe tutulan en güçlü ışıktır.