Şehir büyüdü, tırnaklarımızla büyüdü,
demir ve çimento arasında ezilen bir türkü.
Sırtımızda taşıdığımız her tuğla,
çocuklarımızın sırtına binen bir faturadır şimdi.
Bakın, avucumun çizgilerine bakın:
Bunlar kaderin değil, tornavidanın izleri.
Bunlar nehirlerin değil, fabrika borularının karası.
Güneş, bize gökyüzünden değil,
mesai bitimi pencereden süzülür.
Çay molası, en uzun tatilimizdir.
Oysa, içeride bir yerlerde hâlâ
bir dağ köyünün yeşili saklı.
Kulağımda hâlâ, betonun yutamadığı
bir derenin gürültüsü kalmış.
Ayna bize yorgunluğumuzu gösteriyor.
Ama o yorgunlukta bile bir onur var.
Boynumuzu eğdirmeyen,
kuru bir ekmeği bölüşürken bile
gözlerimizdeki o inatçı ışıltı.
Biz, bu kentin adsız mimarlarıyız.
Biz, her şeye rağmen hâlâ
yaşama tutunan, derin nefes alan
o sessiz çoğunluğun ta kendisiyiz.