Bize Kalan Tek Coğrafya

Sınırlar, haritada sadece ince bir çizgidir.
Ama gerçekte, kalbin ortasına çizilmiş bir bıçak yarası.
Bize, gitmeyi ve geride kalanı unutturmayı öğrettiler.
Oysa ayaklarımız, hep geri dönülecek bir yer arar.
Her kapı eşiği, yeni bir başlangıç yalanı.
Her yeni şehir, eski bir hatıranın gölgesi.
Valizlerimizde eşya değil,
Taşınamayan hüzünler ve yarım kalmış sohbetler var.
Biz, rüzgârın savurduğu o adsız tohumlarız.
Nerede filizleneceğimizi bilmeden,
sadece düşeceğimiz yeri bekleyenler.
Ayna bize, kökümüzü gösteriyor.
Ne zaman ki bir yabancı, "nerelisin?" diye sorar,
dilimiz düğümlenir.
Çünkü biliyoruz ki, asıl coğrafya
ne doğduğumuz yerdir, ne de doyduğumuz.
Asıl coğrafya,
kalbimizde güvende tuttuğumuz o küçük sığınaktır.
Unutulmasın:
Bir halk, ait olduğu toprağı kaybettiğinde bile,
birbirine olan inancını ve hikâyesini kaybetmez.
Biz, birbirimizin eviyiz.
Bizim vatanımız, paylaştığımız o ortak nefestir.
Çünkü Halkın Aynası, parçalanmış olsa bile,
birlikte durduğumuzda yine de bütün görünür.