Dayandığımız şeylerin hangisi buna değerdi?.

Elimizin altındakiler değişip duruyor. Dokunup sevdiklerimizi götürüp beş on kürek toprağın altına bırakıyoruz, geçirdiğimiz zamanlar bir elbise gibi sırtımızda duruyor

.Ve insan en çok göğe vurgun,
Sonra zifiriye,
Şiire,
Ve hep Allah'a.

Bütün olanların zalimi insandır yalnız

Cennet hediyen cehennem benim eserim

Dizimdeki dermansızlık
Bu yaşın alameti değil

Sana zorsa yanmaya razıyım
Kolaysa affı esirgeme

Böyle bir çağın insanı olmak, imtihan olarak yeter hepimize.

OKU” emri, anlamını bilmeden okumak olmamalıydı. Anlamı kavranmadan okunacak bir şey hayata uygulanamaz, yaşanamazdı.


Yüce şeyler iki türlü başlıyor. İlki dış şartlarda  adeta zaruretle, ikincisi içten, sen onu bilmeden. Birincisi ikinciye kapı açılması için bir fırsat

Sen sevgileri göğüsle ve ne olur anla.

Öpüşümüz gizli olmalı. Öpebilirsek uzanıp kaderlerimizden öpmeli...

Çocukluğum beni çabucak terk ettiğinde anlamıştım, dünya acımasız bir misafirhaneydi.."

Ne der Mevlana,
“Daha diyeceklerimiz vardır ama aklın sürçeceğinden korkarım.

”Parayla satın alınamayacak ne kalmış şu dünyada

Aklınla yapayalnız başbaşa
Nice alevli geceler geçtin.

Günde mi gecede misin
Geçmişte
Şimdide
Yoksa gelecek bir düşte misin

Sen olabilirsin çaresi
Su içinde
Susuzluk hissinden ölen kimselerin

Unutmaya çalıştım ve kaçtım. Ama kişi kendi duygularının çeperlerine kadar doldurduğu bir dolabın içinde ne yana kaçabilir.

İnsanların görünüşlerine bakarak onlarda üstünlük bulmaya çalışanlar hep kaybetti.

Başıboş bir kamaya saplanmışım gibi
Çizilmiş bir yaşama atanmışım gibi
Kaskatı bir esirliğe çöktürülmüşüm gibi
Yüreğim böğürmek üzere gibi...

Susuyor sessizce... Aşkla ilerliyorum...

Masalımızda acı olmasın dilerim.Çocuklar ölmesin öldürülmesin.Hep cahillerdir birbirlerini öldürenler


Diyorum ki herşeye rağmen insan mühimdir

Yıkılmak sadece binalara mahsus bir şey değil ki

Bir şehir kadar kalabalıktır bazıları
Bir dehliz kadar karanlıktır bazıları
Konuşurlar
İsterler
Susarlar

Sen benim durup durup saplandığım.

Daha çocuktun
Elini uzatsan
Dokunsan bozulmazdı hayaller

Kalp, yarasıyla barışıktır.

Seni hatırlamamak mümkün mü diye yazmaya devam ettim..

Ve yalnız acı vardı ortada.

Çocukları ürkütülmüş bir dünyanın
Denizi mavi olsa ne yazar
Olmasa ne?

Zamanla içimin iyi tanıdığı parçaları müziksiz kalınca kendi kendime dinlemeyi öğrendim.

Çünkü vallahi
Ve billahi gurbet çok zordur..

Anladım ki kalbimi gövdemde taşımıyorum.

Bir incelik gösterin
İncinmesin yüreğim.

”Hep cahillerdir birbirlerini öldürenler

Yaşamak bir sokak lambası gibi
Bir gece evden atılmış bir çocuk sanki

Güzelliği iyice kavramak ve başını kaçırmamak için erkenden uyan.
Dünyayla çok işlerin olabilir.

Sevmek de yorulur.

En uzun yoldur insanın içi."