45. Bölüm – Umuda Doğru

Yağmur dinmiş, geriye yalnızca toprak kokusu ve ıslak taşların parıltısı kalmıştı. Çadırın içinde Yusuf ve Selma hâlâ yan yana oturuyorlardı. Yılların hasretini konuşarak, susarak, birbirlerinin gözlerinde arayarak geçiriyorlardı.

Yusuf, derin bir nefes aldı.
— “Selma, artık geçmişin gölgelerinde yaşamak istemiyorum. Çocukluğumuz elimizden alındı, gençliğimiz savaşın içinde yandı. Ama hâlâ önümüzde bir yol var. Hadi, yeni bir hayat kuralım. Buradan çıkıp, geride kalan acılara rağmen yeniden başlayalım.”

Selma gözlerini uzaklara dikti. Yorgundu, ama kalbinin derininde Yusuf’un sözleriyle filizlenen bir umut vardı.
— “Biliyor musun Yusuf, ben hep bir gün yeniden gülümseyebileceğimiz bir hayatı hayal ettim. Belki küçük bir evimiz olur… Bahçesinde çiçekler açar. Sabahları korkuyla değil, kuş sesleriyle uyanırız. Artık kimse elimizden sevdiklerimizi alamaz.”

Bir süre sessizlik oldu. Dışarıda rüzgâr hafifçe uğulduyor, yağmurdan arınmış gökyüzünde ay bulutların arasından parlıyordu.

Yusuf, Selma’nın elini sıkıca tuttu:
— “Söz veriyorum Selma, seni bir daha asla yalnız bırakmayacağım. Nereye gidersek gidelim, beraber olacağız. Artık savaşın değil, barışın tarafında yaşayacağız.”

Selma’nın gözlerinden süzülen yaşlar bu kez acıdan değil, umut dolu bir mutluluktandı.
— “Ben de sana söz veriyorum Yusuf… Karanlığın içinden çıktık. Bundan sonrası, bizim ışığımız olacak.”

O an, ikisinin de kalplerinde aynı duygu vardı: Umuda yürümek.

Dışarıda hayat zor, dünya hâlâ adaletsizdi. Ama onların içindeki bağ, en güçlü sığınak olmuştu. Ve ilk defa, geleceğe dair birlikte plan yapıyorlardı.