26. Bölüm – “Ayak Sesleri”

Enkazın arasında yankılanan ayak sesleri, Yusuf’un kalbini hızlandırdı. Her adım daha da yaklaşıyor, sanki göğsüne çekiç gibi vuruyordu. Elindeki küçücük ekmeği sıkıca kavradı.

Selma fısıldadı:
“Yusuf… kim bunlar? Ya askerlerse?”

Yusuf, dudaklarını ısırarak sustu. Fatma Nine, korkuyla bastonuna sarıldı. Hasan Dede gözlerini kapatıp dua etmeye başladı. Mehmet Ağa ise nefesini tutarak taşların arasından ilerleyen gölgeleri izliyordu.

Birden yıkıntının köşesinden üç çocuk göründü. Üstleri başları yırtık, saçları kül içinde, gözlerinde korku ve açlık vardı. Yusuf, bir an donakaldı. Onlar da Yusuf’la aynı yaştaydı, belki biraz daha küçük.

Çocuklardan biri, zayıf bir sesle konuştu:
“Ne olur… ekmeğiniz varsa biraz verin…”

Selma’nın gözleri doldu. Yusuf titreyen ellerine baktı. O küçücük ekmeği beş kişiyle paylaşmak zaten zordu. Şimdi üç aç çocuk daha vardı.

Mehmet Ağa hüzünle başını eğdi:
“Allah’ım… sınavımız daha da ağırlaştı.”

Yusuf, içinden kopan fırtınaya rağmen kararlı bir sesle konuştu:
“Biz açlığa dayanırız… ama onların gözyaşına dayanamam. Paylaşacağız.”

Selma, Yusuf’un elini tuttu. Fatma Nine ekmeği küçük parçalara böldü, herkesin avucuna minicik bir parça düştü. Çocuklar, o kuru ve taş gibi sert ekmeği ellerine alınca gözlerinden yaş aktı.

En küçüğü, boğuk bir sesle mırıldandı:
“Bu, hayatımda yediğim en güzel ekmek…”

Yusuf’un boğazı düğümlendi. Selma gözyaşlarıyla gülümsedi:
“Bir gün, bu acıyı tüm dünyaya anlatacağız. İnsanlar duysun diye, gözlerini açsınlar diye.”

Ama tam o anda gökyüzünde büyük bir patlama oldu. Duman, ateş ve taşlar üzerlerine doğru savruldu. Herkes kendini yere attı. Koca şehir bir kez daha ölümle sarsılıyordu…