ZAMANSIZ SIR

Ne dem ki zannederiz vaktin bir sonu vardır,
Ne de ki bilsin akıl, O'nun ne vakti vardır.
Saatler devran eder, günler geceye döner,
Lâkin mutlak olanın cânında sonsuz sır vardır.

Dün dediğin bir hayal, yarın ise bir ummân,
"Şimdi" denen an bile bir lahzada olur yalan.
Var eden, yok eden O; her an bir başka fiil,
Zaman O'nun elinde, ne başı ne de sonu olan.

Âşık, vuslat arar, her zerrede yüzünü,
Görür ki her mevsim O'nun rengini, sözünü.
Kimi bahar olur güler, kimi kış olur ağlar,
Her tecellîde saklar aşkın o derin özünü.

Bazen bir neydir sesim, feryâd eder durur,
Bazen de sessizliktir ki sırrı fâş olur.
Sanma ki uzaktadır, bir nefes kadar yakın,
Arif olan her yerde O'nun nurunu bulur.

Gözlerimi kapasam, âlem içimde uyanır,
Açarım, her şey O'nunla yeniden boyanır.
Bu dünya bir gölgedir, geçer fâni, biter fâni,
Asıl varlık O'dur ki, ezelden ebede dayanır.

Ne yana dönersem yüzüm, O'nun kıblesidir,
Gönlümün her atışı O'nun zikrinin nûrudur.
Tevhîdin şarabından bir katre içen bilir,
Kırk yıl da bir andır, bir an da bir ömürdür.

Aşık Turhal der ki: Ey sâlik, yorulma boşuna,
Her adımın O'nadır, varışın O'nun hoşuna.
Vakit de, mekân da, sen de, ben de O'ndan bir iz,
O'ndan geldik, O'na döndük, bu aşkın sarhoşuna.