Bölüm 2: Fısıldayan Yosunlar ve Uykucu Dev
Ege ve Lobo, Gölgelik Orman'a girdiklerinde, içerideki atmosferin Huzurköy'den ne kadar farklı olduğunu hemen fark ettiler. Hava daha nemliydi, koku daha yoğundu ve güneş ışınları, sık yapraklardan süzülmekte zorlanıyordu. Ormanın adı gerçekten de Gölgelik'ti.
Ege, elindeki pusulaya baktı. İğne, artık kuzeyi değil, ormanın tam kalbini işaret eden bir yöne, hafifçe parlayan mavi bir ışığa doğru titreyerek dönüyordu.
"Doğru yoldayız, Lobo," diye fısıldadı.
İlerledikçe, ayaklarının altındaki zemin tuhaflaşmaya başladı. Ağaçların gövdeleri kalın, yumuşak, parlak yeşil yosunlarla kaplıydı. Bu yosunlar, Ege’nin her adımında sanki ona fısıldıyormuş gibi hafif sesler çıkarıyordu. "Yavaş ol... Sessiz... tehlike yakında..."
Ege durdu. Cebindeki mavi tüyü çıkardı. Tüyü yosunlara değdirdiğinde fısıltılar aniden kesildi. Mavi tüy, ormandaki bazı sırları susturabiliyordu.
Pusulanın gösterdiği yöne doğru, yosunların üzerinden dikkatlice ilerlerken, karşılarına devasa bir engel çıktı. Bu, bir kayaydı ama üzerinde yumuşak toprak ve otlar yetişmişti.
Lobo, bu kayanın dibine kadar yürüdü ve havlayarak burnuyla kayanın yan tarafını dürttü.
Ancak o an, o "kaya" derin bir iç çekti. Bütün zemin titredi. Bu bir kaya değildi! Bu, Gölgelik Orman'ın en eski ve en büyük bekçisi olan, Uykucu Dev Grizon'du! Yüzyıllardır orada uyuyordu ve vücudu zamanla bir tepeye benzemişti.
Grizon, gözlerini araladı. "Kim... kim cesaret edip de Gölgelik'in Sınır Muhafızı'nı uyandırır?" diye gürledi Dev.
Ege, korkusunu yendi ve kırmızı şapkasını düzelterek bir adım öne çıktı.
"Ben Ege, Huzurköy'den geliyorum. Ve bu Lobo. Biz Mavi Kristal'i bulmak için buradayız."
Uykucu Dev Grizon, yavaşça başını salladı ve bilmecesini sordu:
"Kendimi verdiğimde çoğalırım, sakladığımda yok olurum. Ne para isterim, ne yiyecek; en büyük hazinenin anahtarı bende. Ben neyim?"