Rojhat’ın dağların ardında kaybolduğu günden sonra, Munzur’un kıyısı daha sessizdi. Fısıldayan dedikodular bile yavaş yavaş sustu. Sanki köy, iki yaralı kalbin yeniden doğuşuna sessizce tanıklık ediyordu.

Baran, her akşam bağlamasını alıp DersimliKiz’in yanına geliyordu. Tellerden çıkan ezgiler, onun defterine düşen dizelerle birleşiyordu. Birlikte yazıyor, birlikte çalıyorlardı.

Bir akşam gün batımında Baran cesaretini toplayarak sordu:
— DersimliKiz… Sen hiç yeniden sevmeyi düşündün mü?

DersimliKiz’in kalbi hızlandı. Gözlerini yere indirdi.
— Sevmek… Bana hep kaybetmeyi hatırlatıyor Baran. Çünkü sevdiklerim hep benden alındı. Ya toprağa, ya zamana…

Baran ona yaklaştı. Sesini kısarak fısıldadı:
— Ama ya sevgi kaybetmek için değil, yeniden nefes almak için geldiyse? Ya ikimizin yarım kalan kalpleri, bir bütün olabilirse?

DersimliKiz gözlerini gökyüzüne kaldırdı. Yıldızlar tek tek belirmeye başlamıştı. O an içinden bir satır doğdu, hiç düşünmeden mırıldandı:

“Sevgi, korkunun gölgesinde bile filizlenir.
Yeter ki kalp, toprak olmaya razı olsun.”

Baran onun eline dokundu. İlk kez… Sessiz, titrek ama gerçek bir dokunuştu bu.

Munzur’un suyu o an dingin aktı. Sanki dağlar bile susmuş, bu iki kalbin birbirine yaklaşışını izliyordu.

Ama DersimliKiz’in kalbinin derinlerinde bir fısıltı hâlâ vardı:
“Ya bu da yarım kalırsa?”