Genç adam, derenin kıyısına vardığında durdu. Bağlamasını yavaşça yere bıraktı ve ellerini suya daldırdı. Sanki Munzur’un buz gibi suyunda yıllardır yıkayamadığı bir yükü temizlemek ister gibiydi.

DersimliKiz, defterini göğsüne bastırdı. Kalbi hızla çarpıyordu, ama nedenini bilmiyordu. O yabancının gözleriyle karşılaştığında, içinde tuhaf bir ürperti hissetti. Gözleri… evet, gözleri farklıydı. Hem hüzünlü hem de güven vericiydi.

Adam hafifçe gülümseyerek seslendi:

— Yazıyor muydun?

DersimliKiz’in sesi titredi:
— Evet… bazen kelimeler susmaya izin vermiyor.

Adam yaklaştı. Adımlarında acele yoktu, sanki yıllardır süren bir yolculuğun ardından tam da buraya varması gerekiyormuş gibi.

— Ben de suskunluğu bağlamamla konuştururum, dedi.
— Senin adın nedir?

Bir an duraksadı. Gözlerini defterinden kaldırıp karşısındaki adama baktı.

— Bana DersimliKiz derler, dedi.

Adam gülümsedi.
— Güzel bir isimmiş. Benim adım ise Baran. Yağmur demek… Ama ben de hayatım boyunca hep fırtınalarla geldim.

Munzur’un suları hışırdayarak aktı. Gökyüzünde bulutlar ağır ağır toplandı. O an, sanki doğa bile onların karşılaşmasına tanıklık ediyordu.

DersimliKiz, defterini kapattı. Çünkü artık yazmaya gerek yoktu. Hikâye başlamıştı.