Munzur’un kıyısındaki kulübe gün geçtikçe daha çok insanın uğrak yeri oldu. Başta utangaç gelenler, sonra cesaret edip içeri girenler… Çünkü evin içinden şiir sesiyle bağlama tınısı yükseliyordu.

Bir akşam Baran, bağlamasının tellerine dokunurken DersimliKiz defterinden yüksek sesle şiir okudu. Çocuklar pencereden bakıyor, gençler kapının önüne oturuyordu. O gece köydeki ilk “şiir ve türkü buluşması” başlamış oldu.

Baran gülümsedi:
— Belki de biz, kendi yaralarımızı iyileştirmeye çalışırken, köyün yarasına da merhem oluyoruz.

DersimliKiz başını salladı.
— Şiir ve türkü, bir insanın değil, bir köyün nefesidir. Eğer kalplerimiz aynı ritimde atarsa, geçmişin yaraları yavaş yavaş kabuk tutar.

Ertesi hafta, kulübenin önünde daha çok insan toplandı. Bu kez yaşlılar da vardı. Kimi gözyaşıyla dinledi, kimi yıllardır söylemediği türküsünü söyledi.

Yaşlı kadın bastonuna dayanarak fısıldadı:
— Yıllardır suskun köy, yeniden ses buldu. Bu iki genç, bize unuttuğumuz dili hatırlattı.

Baran, bir türkünün ortasında bağlamasını susturup köylüye seslendi:
— Biz evimizi taşla değil, sevdayla kurduk. Şimdi de köyün evini sözle, ezgiyle yeniden kurabiliriz. Eğer isterseniz, burayı hepimizin buluşma yeri yapalım.

Köyden bir genç öne çıktı.
— Burada okumak istiyoruz. Sen bize bağlama çalmayı, DersimliKiz bize şiir yazmayı öğretsin.

DersimliKiz’in gözleri doldu. Defterine yeni bir satır yazdı:

“Bir ev bazen yuva olur,
Bazen okul,
Bazen de köyün suskun kalbine açılan kapı…”

Ve o günden sonra kulübe sadece iki kalbin değil, bütün köyün nefes aldığı bir ocağa dönüştü.