İlk sahneden sonra şehir susmadı. Ertesi gün küçük gazetelerde kısa başlıklar belirdi:
“Dağlardan gelen ses, şehri büyüledi.”
“Munzur’un Türküsü: İki gençten umut dolu ezgiler.”

Ama aynı zamanda karşı çıkanlar da oldu. Bir köşe yazarı alayla şunları yazdı:
— Halk müziğiyle şehir inşa edilmez. Gençler, romantik dağ masallarıyla oyalanıyor.

Elvan gazeteyi eline aldığında gözleri doldu.
— Bizim türkümüzü küçümsüyorlar…

Serhat elinden aldı.
— Bırak küçümsesinler. Dağlarda da bize taş atan çok oldu. Ama bak, biz buradayız.

Aras gülerek ekledi:
— Eleştiri, sesin duyulduğunu gösterir. Eğer sesiniz rahatsız etmiyorsa, zaten kimse duymamış demektir.

Akşamüstü kültür merkezinin önünde bir grup genç onları bekliyordu. Elvan şaşkınlıkla sordu:
— Siz kimsiniz?

Bir genç öne çıktı.
— Sizi dün sahnede dinledik. Şiirleriniz bize cesaret verdi. Biz de kendi hikâyemizi yazıyoruz. Sizinle çalışmak istiyoruz.

Elvan kalbinin hızla attığını hissetti. İlk defa köyün dışındaki insanlar da onların sözlerinde kendini bulmuştu.

O gece defterine şu satırları yazdı:

“Sesimiz küçümsenebilir,
ama sesimiz yankı da bulur.
Çünkü her şehirde,
kendi gölgesiyle savaşan kalpler vardır.”

Ve böylece Munzur’un türküsü şehirde yalnızca bir konser değil, bir hareket olmaya başladı.