Şehrin sokaklarında söyledikleri ilk türkü, bir grup insanın yüreğine dokunmuştu. Kimileri gözyaşlarını tutamamış, kimileri alkışlamıştı. Ama herkes aynı fikirde değildi.

Bir adam yanlarına yaklaşıp küçümseyerek konuştu:
— Dağ türküsüyle şehir ayağa kalkmaz! Burada ışık, gürültü, piyasa var. Sizin sesiniz bu kargaşada kaybolur.

Serhat bağlamasını sıkıca kavradı.
— Kaybolmayacağız. Çünkü bu ses dağlardan geliyor. Dağların sesi kolay kaybolmaz.

Elvan defterini açtı, kalabalığın önünde şiir okudu:

“Bizi küçümseyen şehirlere karşı,
Munzur’un suyu gibi gür akacağız.
Çünkü biz dağların diliyiz,
ve dağların dili susmaz.”

Kalabalıktan bazıları alkışladı, bazıları alayla gülüp geçti. Ama Elvan ve Serhat için fark etmezdi. Çünkü ilk kez köyün sınırlarının ötesinde hem sevgi hem de küçümseme görmüşlerdi.

Gece bir han odasında oturduklarında Elvan fısıldadı:
— Burası köyden çok farklı. İnsanların kalpleri değil, gözleri konuşuyor.

Serhat gülümsedi.
— Olsun. Biz kalplere hitap edeceğiz. Çünkü türküler gözlere değil, yüreklere dokunur.

O gece defterine yeni bir satır yazdı:

“Şehir bizi küçümseyebilir,
ama Munzur’un türküsü küçülmez.
Çünkü kökü dağlarda olan ses,
hiçbir yerde susmaz.”

Ve böylece şehirdeki ilk sınavları başlamış oldu.
Bazı kapılar açılacak, bazıları kapanacaktı. Ama ikisi de biliyordu: Bu yol, yalnızca türkü söylemek değil, gölgeleriyle yüzleşmek yoluydu.