Baran uzun süre konuşamadı. Ellerini bağlamasının tellerine koydu, ama çalamadı. Gözlerinde yıllardır saklanan bir ağırlık vardı.

Sonunda dudaklarından döküldü:
— O gece… ben oradaydım, DersimliKiz. Ama doğru yerde değildim.

DersimliKiz’in kalbi hızlandı.
— Ne demek istiyorsun?

Baran başını eğdi.
— O gece onu korumam gerekiyordu. Ama ben… başka bir yerdeydim. Dostum Rojhat’la kavga ediyordum. Öfkeye kapıldım, gurura yenildim. Biz kavga ederken… o tek başına kaldı. Ve… kader ona vurdu. Eğer yanında olsaydım, belki hâlâ yaşıyor olacaktı.

DersimliKiz’in gözlerinden yaşlar süzüldü. Çünkü bu itiraf, yalnızca bir kaybın değil, aynı zamanda bir vicdan azabının da ağırlığıydı.

Baran’ın sesi titredi:
— İşte bu yüzden diyorum… onun ölümünde benim payım var. Benim ihmâlim, benim gururum… Ben birini toprağa değil, vicdanıma gömdüm.

Sessizlik ağırlaştı. Munzur’un suları bile sanki daha derinden uğulduyordu.

DersimliKiz defterini açtı. Titreyen elleriyle yeni bir satır yazdı, sonra yüksek sesle okudu:

“İnsan bazen katil değildir, ama ihmalin ortağıdır.
Ve o suç, ölümden bile ağırdır.
Çünkü mezarlıklar susar, ama vicdan asla susmaz.”

Baran gözlerinden yaşların süzülmesine izin verdi.
— İşte ben bu yüzden yeniden sevmeye korkuyorum. Çünkü ben sevdiğim herkesi kaybettim, DersimliKiz.

DersimliKiz kalbinde derin bir sızıyla fısıldadı:
— Belki de seni buraya getiren kader, suçunun cezasını değil, kalbinin affını vermek içindir. Belki de ikimiz birbirimizin yarasını taşımak için buluştuk.

Gece ağırdı, suyun sesi acıyla karışıyordu. Ama aynı zamanda gökyüzünde bir yıldız daha parladı. Sanki karanlığın içinde hâlâ bir umut vardı.