Baran ile DersimliKiz kararlarını verdikten sonra, köyün dışındaki küçük bir araziye yöneldiler. Munzur’un kıyısında, söğüt ağaçlarının gölgesinde harap bir kulübe vardı. Çatısı çökmüş, duvarları yosun tutmuştu.

Baran eliyle kulübeyi işaret etti:
— Eğer bir ev kuracaksak, buradan başlayalım. Yıkık duvarları onarırız, ama içinde sevdamız filizlenirse, burası saraya döner.

DersimliKiz gülümsedi.
— Benim için yeter ki defterimin şiirleri burada yankılansın, senin ezgilerinle birleşsin.

Günlerce çalıştılar. Baran elleriyle taş taşıdı, kereste biçti. DersimliKiz de köyün kadınlarından gizli gizli iplik, kilim ve eski eşyalar getirdi. Yavaş yavaş kulübe bir yuvaya dönüştü.

Bir akşam, ateşin başında Baran bağlamasını çaldı. Tellerden yükselen ezgi, kulübenin duvarlarında yankılandı. DersimliKiz defterinden yeni yazdığı satırları okudu:

“Biz evi taşla değil, sabırla kurduk.
Çatısını umutla ördük,
Duvarlarını kelimelerle sıvadık.
Ve kalbimizi kapı eşiğine koyduk.”

Köyden geçen birkaç çocuk, kulübenin önünde durup onları dinledi. Gözlerinde merak vardı, korku değil. Belki de köyün yeni hikâyesi böyle başlayacaktı.

Ertesi gün yaşlı kadın bastonuyla kulübeye geldi. İçeri adım attığında gözleri doldu.
— Siz yalnızca kendinize değil, bu köye de yeni bir nefes vermişsiniz, dedi.
— Belki bir gün bu evin kapısı herkese umut olur.

Baran gözleri nemli, sessizce başını eğdi.
DersimliKiz ise defterine son satırı yazdı:

“Munzur’un kıyısında küçük bir ev kurduk.
Gölgelerimiz hâlâ bizimle,
Ama gölgelerin içinde bile çiçek açıyor kalbimiz.”

Ve o an ikisi de biliyordu: Gerçek ev, taşlardan değil, birbirlerinin yüreğinden örülmüştü.