Ertesi sabah, köy meydanı kalabalıktı. Baran’ı sorguya götürmek için gelen memur atını hazırlamıştı. Köylüler merak ve kuşku dolu bakışlarla izliyordu.

Baran sessizdi. Yüzünde teslimiyet vardı, ama gözlerinde hâlâ fırtınalar dolaşıyordu. Tam o sırada DersimliKiz kalabalığı yararak onun yanına geldi.

— Yalnız gitmeyeceksin, dedi.
— Ben de seninle geleceğim.

Baran şaşkınlıkla ona baktı.
— Bu yol ağırdır DersimliKiz. İftirayla, suçlamayla, gözyaşıyla dolu. Senin kalbini de yakar.

DersimliKiz defterini göğsüne bastırdı.
— Ben zaten yanmadan yazamayan biriyim Baran. Yanacaksam da senin yanında yanarım.

Kalabalıkta fısıltılar arttı:
— Delilik bu!
— O kız da kendini yakacak.

Tam o anda köyün en yaşlı kadını, elinde bastonuyla öne çıktı. Yüzündeki kırışıklıklar dağların izleri gibiydi.
— Susun! dedi gür bir sesle.
— Siz gençlerin kalbine yük bindirmeyin. Ben o geceyi hatırlıyorum. Baran tek başına değildi. Köyün de payı vardı o kayıpta. Ama kimse söylemeye cesaret edemedi.

Kalabalık sessizleşti. Birkaç kişi başını öne eğdi. Çünkü yaşlı kadının sözleri, yıllardır saklanan bir hakikati açığa çıkarmıştı.

Baran’ın gözleri doldu.
— Ana… sen bunu neden daha önce söylemedin?

Yaşlı kadın derin bir nefes aldı.
— Çünkü korktuk. Ama artık yaşlıyım, korkum bitti. Hakikat konuşsun.

Memur şaşkınlıkla kadına baktı.
— Mahkemede şahitlik eder misiniz?

Kadın başını salladı.
— Ederim. Çünkü hakikati mezara götürmeyeceğim.

Baran’ın omuzlarından ağır bir yük kalkmış gibiydi. DersimliKiz elini tuttu, sıkıca.
— Gördün mü Baran? Yalnız değilsin. Ne sen, ne de yaraların.

Munzur’un suları o an daha berrak aktı. Sanki dağlar bile onların yanında yürümeye başlamıştı.