Şehre giden yol uzun ve taşlıydı. At arabasının tekerlekleri toz kaldırırken, Baran sessizce ufka bakıyordu. Yanında DersimliKiz vardı; defteri dizlerinin üzerinde, elleri titreyerek sayfaları çeviriyordu. Yaşlı kadın da onlarla gelmişti, bastonunu yanına alarak.

Şehir kalabalıktı. İnsanların bakışları yabancıydı, soğuktu. Mahkeme binasının taş duvarları göğe doğru yükseliyordu; kapısından içeri girerken Baran’ın kalbi sıkıştı.

DersimliKiz onun elini tuttu.
— Unutma Baran, sen artık yalnız değilsin. Burada üç kalp var: sen, ben ve hakikatin dili.

Mahkeme salonu sessizdi. Hakim kürsüde oturuyordu. Dosyalar açıldı, isimler okundu. Memur yüksek sesle konuştu:
— Sanık Baran, ihmal sonucu ölüme sebebiyet vermekle suçlanıyor.

Salonda uğultular yükseldi. Baran gözlerini kapattı. Yıllar önceki gece yeniden zihninde canlandı: yağmur, kavga, çığlık… ve ardından sessizlik.

Hakim sert bir sesle sordu:
— Baran, suçlamaları kabul ediyor musun?

Baran yutkundu.
— Ben o gece hatalıydım, dedi.
— Ama ben kimseyi öldürmedim. Benim suçum, yanında olmamaktı.

Tam o sırada yaşlı kadın ayağa kalktı. Bastonuna dayanarak konuştu:
— Hakim bey, ben o gece oradaydım. Biz de hatalıydık. Köyden kimse kızın yardımına koşmadı. Çünkü herkes kavganın tarafını seçmekle meşguldü. Baran tek başına suçlanamaz.

Salonda fısıltılar çoğaldı. Hakim kadına dönerek sordu:
— Bu söylediklerinizi yeminle teyit eder misiniz?

Kadın gözlerini kapadı, sonra gür bir sesle söyledi:
— Yemin ederim. Hakikat neyse onu söyleyeceğim. Çünkü mezara yalan götürmeyeceğim.

O an salonda bir sessizlik oldu. Baran’ın gözlerinden yaşlar süzüldü. DersimliKiz defterini açtı, satırları yüksek sesle okudu:

“Hakikat, en geç gelen misafirdir.
Ama geldiğinde, bütün gölgeleri aydınlatır.”

Hakimin yüzündeki sertlik yumuşadı.
— Dava devam edecek, dedi.
— Ama artık görüyoruz ki, bu yalnızca bir adamın değil, bütün bir köyün vicdan davasıdır.

Baran’ın elleri titriyordu. DersimliKiz onun parmaklarını tuttu. Fısıldadı:
— İşte Baran, bu gölge artık senin değil. Hepimizin.

Munzur’dan uzak olsalar da, sanki derenin sesi salonun taş duvarlarına çarpıyordu.