Mahkeme kapısından çıktıklarında şehir kalabalığı onlara yabancı yüzlerle baktı. Ama Baran’ın gözlerinde yıllardır ilk kez bir ferahlık vardı. Sanki içindeki zincirlerden birkaçı çözülmüştü.

At arabasıyla köye geri dönerken yol sessizdi. DersimliKiz defterini açtı, yeni bir satır yazdı:

“Beraat etmek, masum olmak değildir.
Ama hakikati söylemek, kalbi biraz olsun hafifletir.”

Köy meydanına vardıklarında, herkes toplanmıştı. Kimi merakla, kimi öfkeyle, kimi de sessizce bakıyordu. Yaşlı kadın bastonuyla öne çıktı.
— Köyüm! dedi gür bir sesle.
— Hakim Baran’ı suçsuz buldu. Çünkü biz de suçluyduk. Yıllardır sakladığımız gölgeyi itiraf ettik. Artık taş atmayı bırakın. Çünkü o taş hepimizin kalbine döner.

Kalabalıkta mırıldanmalar oldu. Bazıları başını eğdi, bazıları hâlâ inatla bakıyordu. Ama ilk kez sessizlik, yargıdan daha güçlüydü.

Baran insanların bakışlarına aldırmadan ileri çıktı.
— Ben bu köye ne kahraman olmaya geldim ne de suçsuz görünmeye. Ben sadece geçmişimle yüzleşmeye geldim. Eğer beni kabul etmezseniz, yine giderim. Ama bilin ki ben bu toprakların çocuğuyum.

DersimliKiz yanına geldi. Elini tuttu.
— Ben de bu toprağın çocuğuyum. Ve ben Baran’ı gölgeleriyle kabul ediyorum. Çünkü gölgesiz insan olmaz.

Kalabalıkta bir sessizlik daha oldu. Sonra yaşlı bir adam öne çıktı.
— Biz yıllarca yanlış yaptık. Suçu tek bir adama yükledik. Belki de artık susmayı bırakıp, birbirimizi affetmeyi öğrenmeliyiz.

O an Munzur’dan esen rüzgâr köy meydanını doldurdu. Sanki dağlar bile şahitlik ediyordu.

DersimliKiz defterini açıp son satırı yazdı:

“Köy, bir insan gibidir.
Kalbi affettiğinde, dağlar da nefes alır.”

Baran, ilk kez başını dik kaldırdı. Çünkü köye dönüş, sadece bir yolculuk değil, bir dirilişti.